Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω…

Μια φορά που ήμουν μιτσής αθθυμούμαι που ήρτεν ένας βοθροκαθαριστής σπίτι μου να μας καθαρίσει τους λάκκους τζιαι εκάθουμουν τζιαι εθώρουν τον σαν έκαμνεν την δουλειάν του. Ήμουν εν ήμουν 4 χρονών. Ενθουσιάστηκα. Έθελα τζιαι γω που εννα μεγαλώσω να γίνω βοθροκαθαριστής. Άρκεψα τζιαι εσύναα πολλά σχετικά παιχνίθκια π.χ μπουλτόζες, γερανούς, φορτηγά κλπ. Μετά ευτυχώς επέρασεν μου τζιαι ήρτεν μου ότι θέλω εργαλεία του γιατρού που το ELC. Όποτε επάεννα να τα πιάω, πάντα έπιαννα κάτι άλλο. Ε μετά άφηκα τα τζιαι τα γιατριλλίκκια τζιαι εκατάλαβα ότι εν σωστά που έκαμα όταν άρκεψα να κάμνω βιολογία(μπλιαχ) τζιαι χημεία(μπλιαχ Χ2) στο γυμνάσιο.

Ώσπου κοντεύκω να τελειώσω το σχολείο(αμήν τζιαι πότε!), σιουρεύκω τα επαγγέλματα που θέλω να ακολουθήσω. Ε όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω:

Ψυχολόγος: Τούτες οι επιστήμες ενδιαφέρουν με. Πάντα μου άρεσκεν να ακούω τα προβλήματα του κόσμου τζιαι να προσπαθώ να τους βοηθώ. Αρκετές φορές κάποια άτομα ρωτούν με για προβλήματα που έχουν τζιαι θέλουν βοήθεια. Αρέσκει μου τζιαι να θωρώ έναν πλάσμαν τζιαι να προσπαθώ να καταλάβω τι νιώθει, την οικογενειακήν του κατάστασην, τι προβλήματα έσιει, τον χαρακτήραν του κλπ

Πολιτικός: Η Κυπριακή Δημοκρατία αγγίζει σχεδόν 50 χρόνια ζωής τζιαι οι άξιοι πολιτικοί που έφκαλεν εν ελάχιστοι. Θέλω να βοηθήσω τον τόπον μου με το να εμπλακώ στην πολιτικήν ζωήν του γιατί εβαρέθηκα τους ούλλους πλέον που το παίζουν κάποιοι τζιαι πραγματικά εν το αξίζουν ναν τζιαμέ που βρίσκονται.

Ιστορικός: Η Ιστορία εν η λατρεία μου. Εν το αγαπημένο μου μάθημα στο σχολείο. Αρέσκει μου πάρα πολλά να μελετώ την σύγχρονην Ιστορία του κόσμου τζιαι ειδικά της Κύπρου τζιαι της Ελλάδας. Τωρά τελευταία θκιεβάζω για την περίοδο 1955-1974.

Επιχειρηματίας: Ενθουσιάζει με το γεγονός ότι μπορώ να προσφέρω στην κοινωνία κτίζοντας εμπορικά κέντρα τζιαι φέρνοντας καινοτόμες ιδέες που μπορώ να τες χρησιμοποιήσω σε μιαν επιχείρηση.

Προγραμματιστής: Που πολλά μιτσής άρκεψα να ασχολούμαι με τα computers παίζοντας, φυσικά, παιχνίθκια τζιαι τα τελευταία χρόνια άρκεψα να ενδιαφέρουμαι για τον προγραμματισμό. Τωρά μάχουμαι να τελιώσω ένα project παστην visual basic για τα A level μου τζιαι επειδή είμαι ξεροτζιέφαλος τζιαι εν έκατσα ούλλο καλοτζιέρι να το κάμω σκέφτουμαι να το αναβάλω για του χρόνου.

Προς το παρών κάμνω ΚΠΕ. Κατάχρηση Πατρικού Εισοδήματος.

Αυτά. Ίδωμεν.

Οι 22 πελλοί που βουρούν μιαν μάππαν που πίσω

Έτσι αποκαλεί η γιαγιά μου το ποδόσφαιρον. 22 πελλούς που βουρούν μιαν μάππαν που πίσω. Τζιαι δυστυχώς έσιει δίκαιον. Μπορεί οι ποδοσφαιριστές να μεννεν πελλοί, εν την δουλειάν τους που κάμνουν οι άθρωποι άλλωστε, αλλά το άθλημα στην Κύπρο εκατάντησεν αηδία. Γιατί; Να σας πω τι θωρώ τζιαι ακούω στην μάππα όποτε πάω. Βλέπω σημαίες του ψευδοκράτους τζιαι σβάστικες, αστυνομικούς που αντί να κάμνουν την δουλειάν τους θωρούν μάππαν, κροτίδες,φωτοβολίδες, ό,τι φανταστεί ο νους σας. Ακούω διάφορους να αναλύουν το γενεαλογικό δέντρο του διαιτητή τζιαι να λαλούν ό,τι ξιτιμασιάν υπάρχει στην κυπριακή διάλεκτο. Τζιαι εν τα κάμνουν μόνο μεγάλοι, αλλά τζιαι μωρά τζιαι άτομα κάτω των 15. Ευτυχώς που παίρνουν τζιαι «δραστικά μέτρα». Απορώ πότε θα καταλάβουν ότι με το να φκάλλουν 5 κοπελλούθκια που κρατούν έναν πανό «Όχι βία στα γήπεδα», ούτε καν καταφέρνουν να αγγίξουν την μείωση της βίας. Πάω να δω μάππα τζιαι κινδυνεύω. Αν είναι δυνατόν.

Δυστυχώς, σε τούντην χώρα χρειαζούμαστεν την αφορμήν για να φτέξουμεν κάποιον, να πούμεν ότι κάτι εν πάει καλά, να φωνάξουμεν τελοσπάντων. Έτσι τζι’έγινε πριν λλίες μέρες στα φούτσαλ του Nuevo Campo. Εγίναν φασαρίες μεταξύ Ομονοιατών χούλιγκαν τζιαι ΑΠΟΕΛιστών χούλιγκαν. Οι μεν εθυμίζαν Γκρίζους Λύκους τζιαι οι δε επίαν τζιαι εμπιχτήκαν στα καλά καθούμενα τζιαμέ. Όποτε ακούω για έτσι καταστάσεις, αθρώπους να δέρνουν αθρώπους μόνο τζιαι μόνο επειδή έχουν κάποιες αντίθετες απόψεις ή σε τούντην περίπτωσην επειδή φορούν πράσινην ή πορτοκαλιάν φανέλλαν(ανάλογα με την ομάδα του χούλιγκαν), θυμούμαι ένα διήγημα του Σαμαράκη, το «Το ποτάμι» όπου έσιει έναν Έλληνα τζιαι έναν Άγγλο στρατιώτη, σε δύο στρατόπεδα ακριβώς απέναντι. Τα στρατόπεδα χωρίζει τα έναν ποτάμι. Τζιαι οι 2 πλευρές είχαν διαταγές να μεν μπουν μεστο ποτάμι, ούτε καν να κοντέψουν. Ο Έλληνας επαράκουσεν, ετιτσιρώθηκεν τζιαι εμπήκεν στο ποτάμι να κάμει μπάνιο. Το ίδιον έτυχεν να κάμνει τζιαι ο Άγγλος, την ίδιαν ώρα. Περνά λλίη ώρα τζιαι πέρνουν πρέφα τζιαι οι θκυο το τι γίνεται. Αμέσως φκέννουν έξω τζιαι κάθουνται τζιαι αλληλοκοιτάζονται. Εν τίτσιροι. Ολοίδιοι. Καταλαβαίνουν τζιαι οι θκυό, ότι εν έχουν καμιά διαφορά. Εν άνθρωποι. Έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Εν ίδιοι. Το μόνο που έχουν διαφορετικόν εν η καταγωγή τους. Απολύτως τίποτε άλλο. Τελικά ο Άγγλος άνθρωπος επιαεν το σιηπέττο τζιαι εσκότωσεν τον Έλληνα άνθρωπο. Άνθρωπος να σκοτώννει άνθρωπο. Τι ηλίθιο.

Τζιαι που τότε με το περιστατικό στο Nuevo Campo, ούλλες οι εφημερίδες φκάλλουν πρωτοσέλιδα για τη βία, κάμνουν ατέλιωτες ώρες εκπομπών στα ράδια τζιαι στες τηλεοράσεις να αναλύουν για χιλιοστή φορά με την συμμετοχή διάφορων αμπελοφιλόσοφων το γιατί έχουμεν βία τζιαι το πως πρέπει να την αντιμετωπίσουμεν τζιαι πάει τζιαι πάει τζιαι πάει.

Ό,τι τζι’αν αποφασίσουν να κάμουν, εν πρέπει ναν short-term λύση. Το πρόβλημαν εν βρίσκεται ούτε αποκλειστικά μέσα στο γήπεδο, ούτε αποκλειστικά πόξω που το Nuevo Campo. Βρίσκεται έξω,στην κοινωνία. Τζιαι έννεν καθόλου έφκολο να αλλαχτεί. Εν η νοοτροπία μας. Ο νούρος του σιύλλου εν ισιώννει. Τζιαι μπορεί να περάσουν δεκαετίες τζιαι ολόκληρες γενιές για να φέρουμεν τον νουν μας. Δυστυχώς.

Είμαι ο misharos τζιαι είμαι mentalist.

«Ονομάζομαι Μισιαρός Μισιαρού τζιαι κατάγομαι από το όμορφο νησί της Κύπρου. Σε πολλά μικρήν ηλικία τζιαι συγκεκριμένα στα 3 μου χρόνια εδιαπίστωσα ότι ήμουν διαφορετικός που τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Ήξερα πράματα εξωφρενικά για την ηλικία μου όπως το να δίννω τα παπούτσια μου, να πίννω φραπέ κάμνοντας παμπουλούες τζιαι να σκουπίζουμαι μόνος μου στην τουαλέττα. Στα 4 μου χρόνια είχα πλέον αναπτύξει τις ικανότητες μου τζιαι εμπορούσα να ανοίξω τις πόρτες των υπεραγορών τζιαι τις μπάρρες των χώρων στάθμευσης μόνο με την δύναμη της σκέψης μου τζιαι την παρουσίαν μου δίπλα τους. Μερικά χρόνια αργότερα, είχα την πρώτην μου εξωσωματικήν εμπειρία στον ύπνο μου τζιαι εταξίδεψα μέχρι την Ανταρκτική όπου είδα ανθρώπους που εγνώριζα. Τότε εκατάλαβα ότι στην προηγούμενη μου ζωή ήμουν εσκιμώος. Είχα πλέον μπει σε εναν κόσμο πολυδιάστατης,πολύγωνης και πολύχρωμης ύπαρξης.

Στα 10 μου εμπορούσα να συλλάβω τις σκέψεις των άλλων τζιαι να καταλάβω τι σκέφτουνται για μένα. Εμπορούσα επίσης να τις κατευθύνω. Κάτι που πιο μετά όταν εμπήκα στην εφηβεία οφέλεσεν με πολλά γιατί εκατεύθυνα ούλλες τες κορούες να μου κολλούν τζιαι εκατέληξα να είμαι ο γεναικάς του σχολείου.

Αγαπημένο μου χόμπυ ένει να φκαίννω παστα βουνά τζιαι να συνομιλώ με τα πουλιά τζιαι τα ζώα. Επίσης, παρατηρώ το πως συμπεριφέρουνται τα δέντρα και τα λοιπά φκιόρα δίπλα μου. Τις νύχτες αρέσκει μου να σκαρφαλλώννω πάνω στο τιπόζιτο του σπιθκιού μου φορόντας το ρολόι της γιαγιάς μου τζιαι να μετρώ τα αστέρια.

Ε τζιαι γι’αυτόν είμαι mentalist.»

Το άλλο της μάτι.

Εστείλαν μου το με email.Θκιεβάστε:

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι… Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε.

Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους… Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με… ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…
Μα από μικρόs είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.
Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;… αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!.. Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε…
«Δεν μ’ ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές… και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει… Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;…».

Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!
Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί.
Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους…

Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε… Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια… Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν:
«Αγαπημένε μου γιέ, σέ σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις… όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι.,. Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου.
Η μητέρα σου.

Εν εγίνετουν να μεν βουρκώσουν τα μμάθκια μου στο τέλος. Εν κάτι πράματα που θκιεβάζω κάποτε τζιαι καταλάβω την αξία της μάνας τζιαι του πατέρα. Εν τεράστια.

Οι κανόνες οδήγησης στην Κύπρο.

Στην Κύπρο, πέραν που τους Ευρωπαϊκούς, υπάρχουν διαφορετικοί κανόνες οδήγησης, που μας κάμνουν όπως πάντα να ξεχωρίζουμεν που τους υπόλοιπους Ευρωπαίους:

-Ο Κυπραίος, εν επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι εν το μοναδικόν ον στον πλανήτη που έσιει συνείδηση του 1ος νανοδευτερολέπτου. Τζιαι γι’αυτόν στα φώτα τροχαίας, 1 νανοδευτερόλεπτο μετά που ανάψει το πορτοκαλί ξεκινά.
-Τη συνείδηση του νανοδευτερολέπτου την χρησιμοποιά επίσης όταν εν πράσινο τζιαι ο μπροστινός οδηγός εν ξεκινήσει στο διάστημα του 1ος νανοδευτερολέπτου.
-Επιστημονικά αποδεδειγμένον ένει επίσης ότι ο Κυπραίος οδηγός πάσχει από αχρωματοψία στο πορτοκαλί χρώμα τζιαι βλέπει το σαν πράσινο.(Φήμες αναφέρουν ότι το παραπάνω εν ισχύει για τους ΑΠΟΕΛίστες)
-Οι κόκκινες γραμμές που πρόσφατα ετοποθετηθήκαν στα φώτα τροχαίας σημαίνουν ότι οι μπροστινοί τροχοί του αυτοκινήτου πρέπει να βρίσκονται μπροστά που την γραμμή τζιαι οι πισινοί που πίσω.
-Όταν δει πράσινα φώτα τζιαι εν ξέρει πότε ανάψαν(τζιαι συνεπώς εν ξέρει πότε εννα σβήσουν), παλαρίσκει του πέρκει προλάβει το κότσινο.
-Η πουρού έσιει διάφορες έννοιες
-Ο Κυπραίος οδηγός,σε αντίθεση με τους άλλους Ευρωπαίους οδηγούς, χρησιμοποιεί τζιαι τα πόδια του στο τιμόνι. Τις περισσότερες φορές συνηθίζει να κρατά κινητό στο ένα σιέρι τζιαι τσιγάρο στο άλλο. Σπανίως τον συναντούμε να κρατά το κινητό σε στυλ εβάλαν-μου-uhu-μεταξύ-του-φκιου-μου-τζιαι-του-ώμου-μου τζιαι με τα άλλα δύο πόδια να καλύπτει άλλες ανάγκες του.
-Ακόμα τζιαι το παράθυρο έσιει διάφορες χρήσεις. Ανοίγεται τζιαι χρησιμοποιείται για το μάυρισμα του δεξιού σιερκού, το πέταμα του τσιγάρου που σπανίως συνοδεύεται από πουρού προερχόμενη από διπλανόν όχημα τζιαι το χτύπημα της πόρτας όταν το ράδιο παίζει λαϊκά.
-Το σήμα των αναπήρων στους χώρους στάθμευσης δεν αναγνωρίζεται που τον κυπριακό λαό.
-Το σήμα L στα αυτοκίνητα των μαθητευόμενων προειδοποιεί τον οδηγό ότι πρόκειται για όχημα που κινείται αργά. Γι’αυτόν προετοιμάζεται να του παίξει πουρού τζιαι στη συνέχεια να το προσπεράσει.
-Οι Κυπραιολόγοι ολόκληρου του κόσμου ενωθήκαν για να έβρουν γιατί οι Κυπραίοι μοτοσυκλεττιστές φορούν το κράνος στον αγκώνα. Ακόμα το πρόβλημα παραμένει άλυτο.
-Όποιος περπατά στα πεζοδρόμια της Κύπρου η κυκλοφορά με το ποδήλατο αυτομάτως θεωρείται κατώτερης τάξης ή Κινέζος ή Αράπης.