A newborn chess player

Αναδημοσιεύω που το μπλογκ του Dr. Ponojefalos.

Life is a chess game. A battle over a chessboard. Your goal?Win the game, destroy your opponent and, get the job, get the girl, buy a car, get in a university, pay the rent, pay the bank, pay the taxes, get fit. And of course you protect your own values of your life. Your family, the king, your home, the queen, your friends , the bishops, your dignity , knights and rooks. Personal budget? I would say pretty much every chessmen but lets say..the pawns.

Chess needs a careful planning of your next moves but definitely risk should be taken and even sometimes let luck do its job. So does life.

I admire the people who dare to try and fortunately some of them finally manage to change the game, change the rules and live there own lifes.Usually poorly paid, but leaving their dream. Maybe a small corner shop of hand made jewelries downtown at old Nicosia, or even a musician in a tiny apartment at Strovolos, feeding his self by distributing advertisments or be a garbage man.

But for the most of us, the rules and the game appears to be an unchangeable variable. School and university became a necessity. It is presented to us, the new chess players, as the ultimate goal.The only exit.  But what exit? Exit …. from what. The board is an unbreakable cell. You fool cannot escape it. This is life. You will finish university and find a job, but how stupid you should be believe even for a second that you would reach the exit?There isn’t any exit. Just the next room.

An invinsible barrier is placed in front of us. We become chessmen in our chess game. What we really want to be? Not what the world want us to be.

First step was made. You, the new born chess player, realised that the game has no end, no point, not any further goal or perpose.So go ahead, create one…but have in mind, the rules cannot change.Because this is how you were raised, this is what it was implanted in to your little brain during the first chess lessons you had.

school, university, job, money, happiness.THE MAGIC PATH.

Make your plan, set your goals …but this path is the one you should follow. This is the only way you were tough to play chess. The only moves you know.

Unfortunately Mr. Narrator you seem to forget something. You are not the master of your life. You can take decisions, make plans and dream, but it all depends on your opponent’s moves and reactions to yours. Yes, you can decrease possibilities but you will never be able to eliminate them.

Fight it, sacrifice some of your chessmen. Become the chess player you want to be, and maybe some day, maybe some day if you become a professional chess player you would be able to change the 64 little squares to a backgammon or a deck of playing cards…

Merry Horusmas!

Ξιβράκωτε βρακώθου

νόου τάιμ φορ σαμθιγκ ελς μπρο. έχω σου μελλοντικό ποστ αφιερωμένο.
Εν θεωρώ ότι έγινε ούτε γίνεται κάτι σημαντικό τούντες μέρες γι’αυτό ούτε καλά χριστούγεννα, ούτε καλές γιορτές, αλλά καλή ζωή. Αθρώποι με καλές στιγμές είμαστεν ούλλοι, αθρώποι με καλή ζωή ήταν λλίοι.
Γιατί εν πρέπει να θυμούμαστε να χαμογελούμε τζιαι να χαιρόμαστε μόνο συγκεκριμένες μέρες του χρόνου σαν να τζιαι έχουμεν ένα κουμπούι on και off.

Εν δική μου η ζωή τζι’ότι θέλεις κάμνω.

“I walk around the school hallways and look at the people. I look at the teachers and wonder why they’re here. If they like their jobs. Or us. And I wonder how smart they were when they were fifteen. Not in a mean way. In a curious way. It’s like looking at all the students and wondering who’s had their heart broken that day, and how they are able to cope with having three quizzes and a book report due on top of that. Or wondering who did the heart breaking. And wondering why.”

Εκάθουμουν πριν λλίες μέρες τζιαι επερίμενα στη στάση του λεφορείου τζιαι έβλεπα τα αυτοκίνητα που επερνούσαν. Βασικά όι τα αυτοκίνητα, τους αθρώπους μέσα τους. Άλλοι παππούδες, άλλοι γιαγιάδες, άλλοι νέοι, άλλοι άντρες, άλλοι γυναίκες, άλλοι παιδιά, άλλοι μετανάστες. Κάποιοι που τούτους εγελούσαν, άλλοι ήταν σοβαροί, άλλοι εμιλούσαν, άλλοι εμαλλώναν, άλλοι ήταν σιωπηλοί, άλλοι εκαπνίζαν, άλλοι ετρώαν.

Τζιαι εσκέφτουμουν ότι ο καθένας που τούτους έσιει τη δική του ζωή τζιαι τη δικήν του ιστορία να διηγηθεί. Στο τέλος της ημέρας εννα πάει σπίτιν του, να δει τα πλάσματα που ξέρει, να πάρει αποφάσεις για τη ζωήν του, να φάει το φαίν που του αρέσκει, να δει στην τηλεόραση τζίνο που θέλει. Όι μόνον οι αθρώποι στα αυτοκίνητα, αλλά ούλλοι οι αθρώποι του κόσμου. Έχουμε 7 δισεκατομμύρια διαφορετικές ιστορίες.

Εσκέφτουμουν τζιαι πόσα πράματα έπρεπε να συμβούν για να είμαι εγώ στον συγκεκριμένο τόπο την συγκεκριμένη στιγμή. Για παράδειγμα αν ένας πρόγονός μου επεθάνισκε που μιαν αρρώστια στον μεσαίωνα, εν θα ήμουν τζιαμέ, ή δαμέ, ή οπουδήποτε. Για να ήμουν τζιαμέ, έπρεπε όταν εξετάσεις για το ιδιωτικό να επερνούσα, έπρεπε το συμβούλειο του δήμου να αποφασίσει να βάλει στάση τζιαμέ, έπρεπε κάποιου να έρτει η ιδέα να κάμει λεωφορείο γιατί αλλιώς εν θα υπήρχαν στάσεις λεωφορείου, έπρεπε να άκουα τυχαία ότι ήσιεν επίσκεψην ο ερυθρός σταυρός, έπρεπε το σπίτι μου ναν κοντά . Έπρεπε σιήλια πράματα.

Στο δημοτικό που επίεννα, επίεννα επειδή ήταν κόντα το σπίτιν της γιαγιάς μου. Τζιαι το σπίτιν της γιαγιάς μου ήταν τζιαμέ επειδή ο πρόπαππούς μου αποφάσισε να γοράσει οικόπεδα τζιαμέ πριν μισόν αιώνα. Τζιαι το ότι εγόρασεν οικόπεδα τζιαμέ, επηρέασε μέχρι τζιαι εμένα, 3 γενιές μετά, ποιες εννα εν οι μνήμες μου που το δημοτικό, τους φίλους μου που το δημοτικό, τζιαι άλλα τόσα.

Πράματα που φαίνουνται ασήμαντα τελικά έχουν τόση μεγάλη σημασία τζιαι καθορίζουν ολόκληρες ζωές.

Σκεφτείτε να μεν εγεννιέτουν ο Αινσταιν, ο Έντισον, ο Γουτεμβέργιος, ο Σωκράτης,, ο Πυθαγόρας, ο κύριος Κιουρί να μεν εγνώριζεν την κυρία Κιουρί.

Αντίθετα, αν δεν εγεννιέτουν ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Κιμ Ιλ Σούγκ, ο Στάλιν, ο Λένιν.

Πόσα πράματα θα ήταν διαφορετικά. Εν μόνο 12 πλάσματα. Αλλά εκρίναν τη ζωή τόσων δισεκατομμυρίων. Τζιαι μιλούμε για τον κόσμο των ζωντανών. Ο κόσμος των πεθαμένων εν πολλά πιο πλούσιος. Εν λάθος λέξη το πεθαμένος. Τζίνοι που εν εγεννηθήκαν καν. Τα σπέρματα δηλαδή που εν εφτάσαν πρώτα στο ωάριο. Μέσα στα τόσα εκατομμύρια σίουρα υπήρχε κάποιο πιο έξυπνο που τον Αινσταιν.

Όλοι μας κρίνουμε τις ζωές των άλλων, άθελά μας, εκτός που τη δική μας. Το ότι είσαστε στη δουλειά που είσαστε σημαίνει ότι έννεν κάποιος  άλλος, του οποίου η ζωή θα ήταν κατά πολύ διαφορετική αν έπιαννεν τζίνος τη θέση αντί εσείς.

Έναν ερώτημα που φκαίνει που τα πιό πάνω εν κατά πόσον έχουμε ελεύθερη βούληση. Οι φιλόσοφοι τζιαι οι νευροεπιστήμονες λένε όχι. Όλες οι αποφάσεις μας εν αποτέλεσμα προηγούμενων γεγονότων τζιαι ερεθισμάτων.

Πριν λλίο εθκιέβαζα το the perks of being a wallflower τζιαι άκουα dire straits.

Για να θκιεβάζω τζίντο βιβλίο έπρεπε η egw ime να γεννηθεί, να έρτει του συγγραφέα να γράψει τζίντο βιβλίο, να ξέρω αγγλικά, να της έρκετουν να το έβαλλεν στο blog της, να εθκιέβαζα τζίντο ποστ, να μου αρέσεν το quote που έβαλε, να υπήρχεν ιντερνετ για να το παραγγείλω.

Για να ακούω dire straits έπρεπε ο οδοντίατρος μου μια φορά που επία να μου έβαλε dire straits, να έβαλλε τραγούδια που μου αρέσαν, να ερωτούσα την Ingenue αν ξέρει κάποιο συγκρότημα που λαλούν tunnel of love σε κάποιο τραγούδιν τους, να έκαμνε blog, να εμιλούσαμε μέσα-μέσα, να την ήξερα που πριν τα μπλογκς αλλιώς μπορεί να μεν εμιλούσαμε πολλά.

Τζιαι τα τόσα πλάσματα που έβλεπα μέστα αυτοκίνητα τους, έχουν τα δικά τους «…να…» για κάτι στη ζωήν τους. Τζιαι ο καθένας έσιει μια καλή κουβέντα να πει, μια καλή συμβουλή να δώκει. Εν μπορούν ένας άνθρωπος ναν απόλυτα καλός ή απόλυτα κακός.

Τζιαι στο τέλος της ημέρας φαίνεται ότι οι αποφάσεις μας κρίνονται που αποφάσεις άλλων, οι οποίοι ήταν επηρεασμένοι που άλλους και ουτω καθεξής.

Don’t bother. Απλά εφάνηκε μου ενδιαφέρον παρατήρηση τζιαι άρεσε μου τούτη η θέα του κόσμου.