Ημέρα 27η:
«Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από την ημέρα που άρχισε ο πόλεμος. Οι συνθήκες είναι ακόμα δύσκολες. Δεν μας έχει μείνει σχεδόν καθόλου φαγητό. Περιμένουμε πακέτα τροφίμων εδώ και τρεις μέρες. Η κατάσταση είναι εξαντλητική. Κοιμόμαστε ελάχιστες ώρες, καθώς οι απέναντι δε λένε να σταματήσουν να ρίχνουν σφαίρες. Τόσες μέρες εδώ και είναι η πρώτη φορά που κατάφερα να γράψω. Μια η κούραση, μια ο συνεχής πόλεμος στο μέτωπο, καθιστούν τη ζωή μας δύσκολη.
Παρόλ’ αυτά όμως, ξέρουμε όλοι πως αυτός ο πόλεμος είναι πολύ σημαντικός. Στο παρελθόν, οι παππούδες και οι πατεράδες μας αγωνίστηκαν για τη διατήρηση της ώρας της πατρίδας μας σε UTC+1. Τώρα, ξαφνικά, οι απέναντι θέλουν να μας την αλλάξουν σε UTC+2, προφασιζόμενοι πως αυτή είναι η σωστή ώρα και καμιά άλλη και πως κάθε χώρα στον κόσμο πρέπει να προσαρμοστεί στο δικό τους μοντέλο. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Ποτέ. Αν και μικρή χώρα, έχουμε αρκετούς συμμάχους στο πλάι μας που δεν πρόκειται να δεχτούν τέτοια ντροπή.
Χύθηκε πολύ αίμα από το ξεκίνημα του πολέμου. Δε μας νοιάζει όμως. Έχουμε στην πλάτη μας, μια Ιστορία και κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι αγωνίστηκαν για να είμαστε εμείς εδώ σήμερα και να απολαμβάνουμε το UTC+1. Ούτε μπορούμε να διανοηθούμε να γίνουμε προδότες της πατρίδας μας. Θα αγωνιστούμε μέχρι θανάτου».
Ημέρα 41η:
«Χθες, οι απέναντι σκοτώσανε ένα καλό μου φίλο. Όλη μέρα, ένιωθα το μίσος να κυλά στις φλέβες μου και διψούσα για εκδίκηση. Για καλή μου τύχη, τη νύχτα πιάσαμε 3 ομήρους, ενώ έκαναν περιπολία κοντά στη βάση μας. Ζήτησα να τους αναλάβω εγώ. Τους έσφαξα. Στην κυριολεξία. Πήρα το μαχαίρι μου και το κάρφωσα βαθιά στο στομάχι και στο λαιμό τους. Ένιωσα άλλος άνθρωπος. Ένιωσα να ανασταίνομαι. Τώρα, νιώθω υπέροχα. Πήρα τη μεγαλύτερη απόλαυση σερβίροντας το ποτό της εκδίκησης. Έπρεπε να το ήξεραν ήδη. Η ώρα θα μείνει UTC +1, θέλουν δε θέλουν. Ο Τύπος έχει ονομάσει τον πόλεμο, Χρονικό Πόλεμο, όπως μου είπε η μάνα μου στο γράμμα που έστειλε. Μαζί με το γράμμα ήρθε και ένα πακέτο με το χρυσό ρολόι του παππού μου. Μου έγραψε να το φορώ συνέχεια, γιατί είναι αυτό που προστάτεψε τον παππού μου, στον Πόλεμο του Εκκρεμές το 1883. Εν τω μεταξύ, το φαγητό έφτασε από την πατρίδα πριν λίγες μέρες. Πολύ φαγητό. Απολογήθηκαν για τη κακή διαχείριση τις πρώτες μέρες και μας είπαν πως είναι περήφανοι που παλεύουμε για τη διατήρηση της κληρονομιάς της πατρίδας μας εναντίον των εχθρών».
Ημέρα 96η:
«Ουφ! Μόλις τελειώσαμε το άνοιγμα του τελευταίου πακέτου με ρολόγια που μας έστειλαν από το αρχηγείο. Είναι όλα ρυθμισμένα σε UTC+1. Τα κρεμάσαμε παντού έξω από το στρατόπεδο, για να σπάμε τα νεύρα των εχθρών και να τους δείξουμε επιτέλους ποια είναι η αλήθεια. Έχουμε και ένα μεγάλο, που το κουβαλάμε μαζί μας στις μάχες για να μας τονώσει το ηθικό, σα φύλακας άγγελος. Λέγεται πως το συγκεκριμένο είναι θαυματουργό, και πολλές μάχες κερδήθηκαν λόγω αυτού. Προσωπικά, νιώθω μια τεράστια ηρεμία όταν βρίσκομαι κοντά του. Παρεμπιπτόντως, τα νέα από το αρχηγείο είναι άκρως ενθαρρυντικά. Καταλάβαμε αρκετά κτίρια, τα οποία μας είχαν πάρει τις πρώτες μέρες του πολέμου. Λεηλάτησαν όμως όλα τα ρολόγια, μετατρέποντάς τα σε UTC+2. Διατηρούμε όμως την κυριαρχία μας εδώ και λίγες βδομάδες. Καταστρέψαμε πολλές βάσεις τους και σφάξαμε πολλούς δικούς τους. Μάλλον το έχουν καταλάβει, δεν πρέπει να ανησυχώ. Ο στρατός του UTC+1 δε θα υποχωρήσει, δε θα προδώσει. Πολεμά. Για την πατρίδα, για το αίμα των προγόνων, για την Αγιότητα της Ώρας».
Ημέρα 127η:
«Τέσσερις μήνες. Δεν χρειάστηκε παραπάνω. Τους νικήσαμε. Τέτοια χαρά είχα να νιώσω από τότε που έσφαξα τρεις από τους απέναντι, πριν τρεις μήνες. Ξυπνήσαμε το πρωί και, ενώ το προηγούμενο βράδυ είχε προηγηθεί μια εξαντλητική, γεμάτη δυσκολίες και εμπόδια μάχη, σήμερα παραδόθηκαν και αυτοί και τα ρολόγια τους. Από το πρωί πανηγυρίζουμε σαν παιδιά. Φανήκαμε αντάξιοι του αίματος που κουβαλούμε και άξιοι υπερασπιστές της ιστορίας μας. Ούτε μια στιγμή δε προδώσαμε την πατρίδα μας και τα ιερά μας ρολόγια. Η ώρα θα παραμείνει UTC+1 στην περιοχή για πολλά χρόνια ακόμα. Μετά από τέτοια ντροπιαστική ήττα, δεν πρόκειται να μας ξαναενοχλήσουν. Μας περιμένουν τιμές ηρώων στην πατρίδα. Αυτά είναι πράγματα για τα οποία αξίζει να παλεύει κανείς και να δίνει μέχρι και τη ζωή του για να τα υπερασπιστεί. Και να σκεφτείς πως παλιά, έκαναν πολέμους μόνο για εκτάσεις άψυχης γης. Είχαν την άρρωστη επιθυμία να σκοτώσουν, απλά για να κατακτήσουν χωράφια. Τι ηλίθιοι!»
Περί ζωής και θανάτου σελ. 68
Δουκάτον 