Ιδιωτικό ή δημόσιο σχολείο

Έκαμα παρόμοιο ποστ πριν κανένα χρόνο σχετικά με τα δημόσια τζιαι ιδιωτικά σχολεία. Έσιει πολλούς γονείς που προβληματίζονται πού εννα πάρουν τα παιθκιά τους τζιαι αν εκάμαν τη σωστή απόφαση.
Θέλω να ξανακούσω τες απόψεις σας :)

Πώς βλέπετε την κατάσταση σήμερα τζιαι στα δύο σχολεία;
Εσείς που θα εστέλλετε το παιδί σας τζιαι γιατί;
Αν εστείλετε τα παιδιά σας κάπου, είσαστεν ευχαριστημένοι; Ναι ή όι τζιαι γιατί;
Εσείς πού επίετε; Είσαστεν ευχαριστημένοι;
Είναι πραγματικά χάος τα δημόσια σχολεία τζιαι προάγουν την εγκληματικότητα;
Αξίζουν τα λεφτά που δίνουν οι γονείς των παιδιών που παν στα ιδιωτικά σχολεία;
Εν πραγματικό βάσανο τα ιδιαίτερα των παιδιών που παν στα δημόσια σχολεία;
Πιστεύκετε ότι οι κανόνες που έχουν τα ιδιωτικά σχολεία, βοηθούν αισθητά σε κάτι;
κλπ

Φφφχαριστώ.

Σκέψεις

Τελικά αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος σταματά κάποτε να αλλάσει. Μάλλον όι. Ενόμιζα ετελιώσαν τα ανεβοκατεβάσματα που είχα, τζιαι έχω, στην εφηβεία όσον αφορά εμένα, το εγώ μου. Τελευταία έπιασε με μια απάθεια για τα πάντα. Οτιδήποτε κάμω θέλω να κερδίσω κάτι που τζίνο, όι απλά να εσυνέβηκε, θέλω να μάθω κάτι, κάτι που εννα με βοηθήσει στη ζωή μου, οτιδήποτε. Εσταμάτησα να βλέπω σειρές τζιαι ταινίες. Με εξαιρέσεις οι ταινίες γιατί έσιει που σου διουν τροφή για σκέψη. Πριν λλιες μερες έβλεπα κωμωδία σε ένα θέατρο. Ωραία τα αστεία τους, εγελούσεν ο κόσμος, αλλά προσωπικά εν είχα να κερδίσω κάτι, μόνο στιγμές γέλιου για να με κάμουν να νιώσω καλά. Όμως εν χρειάζουμε κάτι να με κάμει να νιώσω καλά. Νιώθω τζιαι μόνος μου καλά. Το δευτερόλεπτο που θα ετέλιωνε η παράσταση, κανένας που τους θεατές εν ήσιε κερδίσει κάτι, κάτι που θα τον εβοηθούσε στη ζωή του, κάποια τροφή για σκέψη. Απλά ήταν για μιαν ώρα σε μιαν ψευδαίσθηση ενός τέλειου κόσμου όπου κυριαρχεί το γέλιο τζιαι το χιουμορ.

Εξεκίνησα να θκιεβάζω βιβλία (έβρετε το η γλωσσα του σωματος του allan pease) που τα οποία μαθαίνω κάτι. Τα λογοτεχνικά εν ξερω τι διαφορά έχουν που μια σειρά/ταινία, αλλά προτιμώ τα. Ίσως εν είμαι τόσο παθητικός τζιαι βάλλουν με να σκέφτουμαι. Ίσως πάλε να μου αρέσκει να λαλώ ότι θκιεβάζω βιβλία τζιαι ότι εν θωρώ τηλεόραση. Εν εξασκώ τζίνα που μαθαίνω γιατί εν βρίσκουμαι συχνά σε περιβάλλοντα που να συζητούν κάτι άλλο εχτός που πολιτική τζιαι μάππα, τζιαι ξεχάννω τα.

Πολιτική τζιαι μάππα. Εν υπάρχει άλλο θέμα συζήτησης στα κυπριακά τραπέζια. Εν θέματα που ο καθένας μπορεί να διαμορφώσει άποψη, τζιαι κανένας δεν μπορεί να την κριτικάρει. Αρέσκει του αθρώπου να νομίζει ότι κατέχει την αλήθεια, ότι το κόμμα που ψηφίζει ή η ομάδα που υποστηρίζει εν η καλύτερη, τζιαι κάμνει ό,τι μπορεί για να πείσει τον εαυτόν του ότι έτσι ένει.

Ούτε για το ό,τι έγινε την 11η Ιουλίου ελυπήθηκα. Αθρώποι πεθανίσκουν κάθε μέρα. Εν είχα κανένα λόγο παραπάνω να λυπηθώ για τους 13, παρά για τα 2 άτομα που επεθάναν σε αυτοκινητιστικό την ίδια νύχτα, ή για τους δεκάδες στη Νορβηγία, ή για τα 30 000 παιδιά που θα πεθάνουν στη Σομαλία τους επομενους 3 μηνες. Η αντιπάθεια για την κυβέρνηση υπήρχεν ήδη τζιαι πανω σε τούτην εχτίστηκαν οι Αγανακτισμένοι, το συμβάν ήταν η αφορμή. Κανένα κίνημα εν δημιουργείται αν δεν υπάρχει η ιδεολογία του στον κόσμο. Εν έχω χρόνο να λυπούμαι, εν μου αρέσκει να λυπούμαι, η ζωή εν αρκετά μεγάλη(ναι, μεγάλη) για να περνώ ώρες λυπημένος. Για κάποιο λόγο που ακόμα προσπαθώ να καταλάβω, αρέσκει στους αθρώπους να λυπούνται, ειδικά όταν πρόκειται για τον πόνον άλλων, τζιαι να νευριάζουν. Με αγωνία περιμένουν κάθε μέρα στις ειδήσεις να βρίσουν την κυβέρνηση, να ακούσουν για ένα νέο νεκρό στην άσφαλτο, να ακούσουν για 30 νεκρούς σε βομβιστική επίθεση στο Πακιστάν, να ακούσουν για ληστεία περιπτέρου στον Άγιο Δομέτιο τζιαι για βόμβα στη Λεμεσό. Τζιαι μετά βλέπουν Πάμε Πακέτο. Για να κλάψουν. Βλέπουν για να κλάψουν…

Εσταμάτησα έσιει τζιαιρό να βλέπω τηλεόραση. Μπορεί κανένα ντοκιμαντέρ μέσα μέσα, αλλά βρίσκω ότι μεινίσκουν μου παραπάνω αν θκιεβάζω αντι να βλέπω.

Τζίνο που εν ξέρω αν εν σωστά που κάμνω εν που απαιτώ οι άλλοι να κάμνουν το ίδιο. Θυμώνω στις αρφές μου κάποτε που θωρούν βλακείες στην τηλεόραση (χανα μοντανα, οικογενειακες ιστοριες κλπ) τζιαι σήμερα έκαμα παρατήρηση στες ξαδέρφες μου όταν μου είπαν ότι εν θκιεβάζουν βιβλία τζιαι εν παίζουν επιτραπέζια, τζιαι κάθουνται ούλλη μέρα στην τηλεόραση τζιαι στο DS. Τζιαι οι αδερφες τζιαι οι ξαδερφες εν 12 τζιαι κάτω. Ένιξερω αν είμαι πολλά αυστηρός. Εν υπάρχει αμφιβολία ότι εν τους προσφέρουν τίποτε. Τζιαι εγώ θυμούμαι ότι έβλεπα κάμποσα μικι μαους, τζιαι οτι επεριμενα καθε νέα τηλεοπτική σαιζόν για να δω τα τηλεπαιχνίδια, τζιαι εθώρουν πάλη στο WWE κλπ. Ντα εθκιέβαζα τζιαι κάτι Superkid, κάτι RamCy, εθώρουν λλιο discovery τζιαι εβοηθήσαν με να έβρω το δρόμο μου. Αλλά λυπούμαι για το χρόνο που έχασα, τζιαι έβλεπα τζίνα ούλλα τα πράματα τζιαι τωρά εν μπορώ να τα θυμηθώ τζιαι να πω Α τούτον εδίδαξε με έτσι τζι’έτσι. Απλά ήταν απολαύσεις της στιγμής. Ένιξερω τι να κάμω. Επειδή τζιαι παλιά είχα τούντες αντιλήψεις τζιαι νιώθω ενοχές που όταν ήταν 7-8 χρονών έκρινα τες που εβλέπαν τι εβλέπαν τζιαι έλεα τους να θωρούν ειδήσεις. Ή οι ίδιες είπαν μου ότι κάποτε εθεωρούσα το ανούσιο να παίζουν barbie. «Νταξει ρε μεγάλε ηρέμησε» ήταν να πω του εαυτού μου. Μπορεί τωρά να ισχύει το ίδιο.

Αλλά απλά μισώ την τηλεόραση. Εν ακόμα ένα άτομο μέστο κάθε σπίτι. Τρώμε μαζίν του, τζιμούμαστε μαζίν του, ξεκουραζούμαστε μαζίν του, κλαίμε μαζίν του, γελούμε μαζίν του. Ε στο τέλος τι γίνεται με τους άλλους αθρώπους; Εν μου αρέσκει που πολλές φορές είμαι κάπου τζιαι αντι να μιλούμε ο ένας του άλλου βλέπουμε το κουτί να μιλά. Ό,τι ξέρει ο άθρωπος έρκεται που την τηλεόραση. Τζιαι όλοι μπορούμε να καταλάβουμε πόσο ευαίσθητος εν ο κοινος ανθρώπινος νους στη χειραγώγηση που τα ΜΜΕ. Ο άθρωπος πλέον εν μαθαίνει, μαθαίνουν του. Σάννα τζι’αννίουν του το μυαλό τζιαι βάλλουν του τα. Πολλοί βλέπουν σειρές για να έχουν κατί να συζητήσουν την επόμενη μέρα στη δουλειά/στο σχολείο.

Ο άθρωπος έσιει κενά, τζιαι βρίσκει να τα γεμίσει με ο,τιδήποτε. Αρκεί να γεμώσουν. Είτε τούτον εν μάππα(που επίσης θεωρώ ανούσιο το να υποστηρίζει κάποιος μια ποδοσφαιρική ομάδα), είτε συμμετοχή σε μιαν οργάνωση, είτε τηλεόραση. Κάτι.

Κάτι άλλο που με νευριάζει εν που έχουμε τόσες πολλές οικιακές βοηθούς. Εν είμαι ρατσιστής. Απλά πιστεύκω ότι ζούμε σαν τους βασιλιάες τζιαι έχουμεν τες σαν τες δούλες. Εν κάμνουμε καμιά δουλειά(μιλώ για τα παιδιά των οικογενειών που έχουν), εν κοπάζουμε. Πολλές φορές θυμώνω με τη μάνα μου επειδή πιστεύκω ότι εν χρειαζούμαστε οικιακή βοηθό. Τζιαι εμείς μπορούμε να κάμνουμε τα τζιάμια τζιαι να στρώνουμε κρεβάθκια τζιαι να σιδερώνουμε τζιαι να βάλλουμε πλυντήριο. Εν τζι’εν πυρηνική φυσική. Θέλω να μάθω δουλειές, θέλω να ξέρω ότι προσφέρω στο σπίτι τζιαι ότι κάμνω τες δουλειές εγώ τζιαι ξεκουράζω τη μάνα μου. Σήμερα επία σε μια θεία μου να φάω τζιαι επήα να μαζέψω τα πιάτα τζιαι λαλεί μου άφηστα εννα τα μαζέψει η τάδε, η οικιακη βοηθος τους. Εννα κουραστώ πολλά να τα κάμω οξά εννα σπάσει το νυχούι σου αν τα κάμεις εσυ;

«Τα παιθκιά τα δικά μας» ήταν ο τίτλος τζίνου που έθελα να γράψω. Έγραψα άλλα πράματα όμως. Πράματα που είχα ανάγκη να φκάλω. Απλά έθελα να γράψω ότι τα παιθκιά τα δικά μας μορφώνει τα η τηλεόραση. Τα παιθκιά τα δικά μας μεγαλώνει τα άλλη που τη μάναν τους.Των παιθκιών των δικών μας η μόνη τους έννοια εν ποιαν εννα γαμήσουν πόψε τζιαι αν θα δερει η ομάδα τους.

Όμως, ίσως ούτε το ποστ τούτο να ήσιεν ουσία, εν εκέρδισα κάτι που τούτο. Απλά έφκαλα κάτι που μέσα μου. Ίσως κάθε άθρωπος να βρίσκει τζίνος την ουσία στη ζωήν του. Ίσως όι τη σωστή όμως.

ΥΓ: Ένας φίλος είπεν μου ότι ήταν σε τραπέζι με τον Περδίκη τζιαι μια φάση άρκεψε ξαφνικά να φωνάζει Να πεθάνει ο Χριστόφκιας, να πεθάνει ο Χριστόφκιας.

Ούτε το παραπάνω ήσιεν ουσία.

Τελικά τι έσιει ουσία στη ζωή, ένιξερω.

Το σίουρο ότι εννα πεθάνουμε. Εν θέλω να πεθάνω, φοούμαι το θάνατο, αλλά θέλω όταν έρτει η ώρα που εννα πεθάνω θέλω να ξέρω ότι έζησα ρε μαλάκα. ΕΖΗΣΑ. Ingenue.

There is no “we” in summer. Only ‘u’ and ‘me’.

Όι εν εχώρισα που τη φανταστική μου γκόμενα απλά εγύρευκα quot… *ΠIOY ΠIOY ΠIOY NINA NIINA NIINA ΠΙΟΥ ΠΙΟΥ ΠΙΟΥ» Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΕΟΛΙΚΑΣ ΣΑΣ ΖΗΤΑ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΑΤΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΔΙΑ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΙ ΣΩΣΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ OΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ 666/2011.

Ντάμμιτ. Πάμεν εναντίωνst.

Όι εν εχώρισα που τη φανταστική μου γκόμενα απλά εγύρευκα αποφθέγματα για το καλοτζιαίρι τζιαι ήβρα το τούτο.

Λοιποοοον ήταν τέλεια στους Πυξ Λαξ. Ευχαριστήθηκα που άκουσα τζίντα τραγούδια ζωντανά τζιαι γενικά ήταν ωραίο το κλίμα. Απλά έπρεπε να είμαστε λλίο πιο μέσα τζιαμέ που εγίνετουν η φάση ούλλη τζιαι να μεν εμουρμούραν ένας παρέας μου ότι ήταν τζιμιστικά τα τραούθκια τους. Σαν μας έπερνεν ο τζύρης μου ακολουθήσαμε αλλο καμια 10ρκα αυτοκίνητα που τάχα επιένναν στο στάδειο μέσα που κάτι χωραφκές τζιαι τελικά ο πρώτος έφκαλε μας σε αδιέξοδο. Παίζει να ταν τζιαι το σπίτι του πρωτος μεστες χωραφκές-ησιεν κατι σπιθκια- τζιαι να αναρωθκιέτουν ο άθρωπος γιατί έσιει μια φάουσα αυτοκίνητα πίσω του. Άτε τωρά, έπρεπε να κάμουν επαναστροφή καμια 30ρκα αυτοκίνητα. Άφηκεν μας τζιαμέ ο τζύρης μου έκαμε κανένα μισάωρο να φκει που τζιμέσα. Ακολουθήσαμε κάτι λιοπετρίτες τζιαι εφκήκαμε στο στάδειο. Ήμουν τυχερός γιατι ειχα εξτρα εισητήριο τζιαι ο ένας που τζίνους έθελεν τζιαι έκαμα μαλακία τζιαι επούλησα του το 18Ε για 20Ε.

Τη νύχτα επίαμε Αγια Ναπα στα clubs εμπήκαμε carwash παλε μούχτι. Ωραία φάση. Την επομενη πάλε κάτω αλλα εψιλοπιττώσαμε. Πολλύ χάζι. Πολλά ωραία φάση που πελλανίσκουν ούλλοι τζιαι κάμνουμε τις μαλακίες του άλλου κόσμου. Επαραγγείλαμε κουβά που το senior frogs 4500ml. Πρέπει να ήπια το μισό μόνος μου-οι άλλοι ήταν συνέχεια μέσα τζιαι εχορεύκαν, επία μια φορά μεσα τζιαι εβαρέθηκα. Ήρτεν ο τζύρης του ενός η ώρα 4 να μας πιάει τζιαι επροσπαθούσαμε να παίξουμε τους κανονικούς. Πάμε σπίτι, πάω να στήσω το κρεβάτι να τζιμηθώ ΠΠΑΤ το σταντ παστον μυαλιώνα. Εμαύρισε, εσιηλλοπόνουν, έφαεν άγριες ξιτιμασιές ο θκιάολος. Εκατάφερα τζιαι ετζιμήθηκα 2 ώρες αλλά εξύπνησα που τον πόνο τζιαι εν εκατάφερα να ξανατζιμηθώ. Εμπήκα στο ίντερνετ να δω τι να κάμω αλλά εν μου άρεσεν ο τρόπος της βικιπαιδειας, έκαμα το τζιαι edit. Ευτυχώς ήταν όξυπνος ο τζιύρης μου τζιαι επήρε με πρώτες βοήθειες. Πολλά εξυπηρετικοί οι γιατροί. Ρε μα τούντες νοσοκόμες θκιαλέουν τες;; Θωρείς τες τζιαι φεύκει ο μισός πόνος. Ετρύπησε μου το νύσιη μια. Μαρία νοσοκόμα αγαπώ σε. Έφκαλε μου το αίμα. Πολλά ανακουφιστικό. Εν πόμπα τωρά. Εκάμαν μου τζιαι ακτινογραφία, ευτυχώς εν ήσιε σπάσει τίποτε. Ελπίζω να μεν φκει το νύσιη. Τη στιγμή που επία εφέραν έναν επείγων περιστατικό, ήταν ένας γέρος 65-70 χρονών ήταν συνέχεια πουπάνω του ο γιατρός τζιαι οι νοσοκόμες. Φέρε το ένα φέρε το άλλο συνέχεια τηλέφωνα για φάρμακα, mri, ασθενοφόρο. Ήρτεν μου να κλάψω μια φάση ένιξερω γιατί. Ίσως επειδή είδα πόσο πολλά επροσπαθούσαν να τον κάμουν καλά, ίσως για τη ματαιότητα του αθρώπου, ίσως επειδή κάποτε εννα είμαι στη θέσην του, ένιξερω. Επέρασε που το νου μου να γίνω γιατρός τζιντη στιγμή αλλά  εν μπορώ με τες επιλογές μου τζιαι εν μου αρεσκει η βιολογια τζιαι η χημεια. Έσιει τζι’αλλα καλά έμπιραζει.

Ένιξερω τι να σπουδάσω τελικά. Το καλό ξέρω που περίπου κινούμαι(νομίζω δηλαδή γιατί ο γιατρός ήταν τέλλια εκτός που τζίνα που εσκέφτουμουν τζιαι έτο που το εσκέφτηκα). Εν θέλω απλά να σπουδάσω τζιαι να ρτω πίσω Κύπρο να πιάω μια δουλειά τζιαι να περνώ. Θέλω να κάμω πράματα, θέλω να κάμω έρευνες, θέλω να προσφέρω στην αθρωπότητα. Σκέφτουμαι Νομική, γιατί πιστεύκω το επάγγελμα του δικηγορου εν αρκετά σεβαστό τζιαι μπορώ να φτάσω αρκετά ψηλά αν είμαι καλός τζιαι ίσως μου δια εφόδια για καριέρα στην πολιτική, ένιξερω. Αλλά έσιει τζιαι άλλες ενδιαφέρουσες σπουδές που θα μου αρεσκαν, όπως πολιτικες επιστημες, κοινωνιολογία, φιλοσοφία, ψυχολογία. Ίσως στην Κύπρο να μεν έχω μέλλον με τούτα για κάτι παραπάνω, συλλογιζόμενος τες βλέψεις που έχω. Προβληματίζουμαι. Έχω έναν παφτόν τζιαι θέλω να τα κάμνω ούλλα στο καλύτερο. Ασπούμε θέλω να φτάσω ως το δοκτοράτο, έπιασα 5 Α-levels που εν πολλά τζιαι εν χρειάζουνται αλλά λαλώ ότι εννα τα καταφέρω(link), σκέφτουμαι να πάω ΟΥΚ, θελω να παω στα καλυτερα πανεπιστημια της Αγγλιας. Ξέρω ότι έννεν καλό αφού έσιει φορές που εν είμαι ευχαριστημένος που τον εαυτό μου με τζίνα που κάμνω, αλλά εν καλό να βάλλω ψηλούς στόχους.

Είχα τζιαι κάτι άλλο να γράψω νομίζω αλλά εξίασα.

Ένι Γουαινχαουζ. Θάλασσα εσείς σε μιαν αδύναμη.