Οι 22 πελλοί που βουρούν μιαν μάππαν που πίσω

Έτσι αποκαλεί η γιαγιά μου το ποδόσφαιρον. 22 πελλούς που βουρούν μιαν μάππαν που πίσω. Τζιαι δυστυχώς έσιει δίκαιον. Μπορεί οι ποδοσφαιριστές να μεννεν πελλοί, εν την δουλειάν τους που κάμνουν οι άθρωποι άλλωστε, αλλά το άθλημα στην Κύπρο εκατάντησεν αηδία. Γιατί; Να σας πω τι θωρώ τζιαι ακούω στην μάππα όποτε πάω. Βλέπω σημαίες του ψευδοκράτους τζιαι σβάστικες, αστυνομικούς που αντί να κάμνουν την δουλειάν τους θωρούν μάππαν, κροτίδες,φωτοβολίδες, ό,τι φανταστεί ο νους σας. Ακούω διάφορους να αναλύουν το γενεαλογικό δέντρο του διαιτητή τζιαι να λαλούν ό,τι ξιτιμασιάν υπάρχει στην κυπριακή διάλεκτο. Τζιαι εν τα κάμνουν μόνο μεγάλοι, αλλά τζιαι μωρά τζιαι άτομα κάτω των 15. Ευτυχώς που παίρνουν τζιαι «δραστικά μέτρα». Απορώ πότε θα καταλάβουν ότι με το να φκάλλουν 5 κοπελλούθκια που κρατούν έναν πανό «Όχι βία στα γήπεδα», ούτε καν καταφέρνουν να αγγίξουν την μείωση της βίας. Πάω να δω μάππα τζιαι κινδυνεύω. Αν είναι δυνατόν.

Δυστυχώς, σε τούντην χώρα χρειαζούμαστεν την αφορμήν για να φτέξουμεν κάποιον, να πούμεν ότι κάτι εν πάει καλά, να φωνάξουμεν τελοσπάντων. Έτσι τζι’έγινε πριν λλίες μέρες στα φούτσαλ του Nuevo Campo. Εγίναν φασαρίες μεταξύ Ομονοιατών χούλιγκαν τζιαι ΑΠΟΕΛιστών χούλιγκαν. Οι μεν εθυμίζαν Γκρίζους Λύκους τζιαι οι δε επίαν τζιαι εμπιχτήκαν στα καλά καθούμενα τζιαμέ. Όποτε ακούω για έτσι καταστάσεις, αθρώπους να δέρνουν αθρώπους μόνο τζιαι μόνο επειδή έχουν κάποιες αντίθετες απόψεις ή σε τούντην περίπτωσην επειδή φορούν πράσινην ή πορτοκαλιάν φανέλλαν(ανάλογα με την ομάδα του χούλιγκαν), θυμούμαι ένα διήγημα του Σαμαράκη, το «Το ποτάμι» όπου έσιει έναν Έλληνα τζιαι έναν Άγγλο στρατιώτη, σε δύο στρατόπεδα ακριβώς απέναντι. Τα στρατόπεδα χωρίζει τα έναν ποτάμι. Τζιαι οι 2 πλευρές είχαν διαταγές να μεν μπουν μεστο ποτάμι, ούτε καν να κοντέψουν. Ο Έλληνας επαράκουσεν, ετιτσιρώθηκεν τζιαι εμπήκεν στο ποτάμι να κάμει μπάνιο. Το ίδιον έτυχεν να κάμνει τζιαι ο Άγγλος, την ίδιαν ώρα. Περνά λλίη ώρα τζιαι πέρνουν πρέφα τζιαι οι θκυο το τι γίνεται. Αμέσως φκέννουν έξω τζιαι κάθουνται τζιαι αλληλοκοιτάζονται. Εν τίτσιροι. Ολοίδιοι. Καταλαβαίνουν τζιαι οι θκυό, ότι εν έχουν καμιά διαφορά. Εν άνθρωποι. Έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Εν ίδιοι. Το μόνο που έχουν διαφορετικόν εν η καταγωγή τους. Απολύτως τίποτε άλλο. Τελικά ο Άγγλος άνθρωπος επιαεν το σιηπέττο τζιαι εσκότωσεν τον Έλληνα άνθρωπο. Άνθρωπος να σκοτώννει άνθρωπο. Τι ηλίθιο.

Τζιαι που τότε με το περιστατικό στο Nuevo Campo, ούλλες οι εφημερίδες φκάλλουν πρωτοσέλιδα για τη βία, κάμνουν ατέλιωτες ώρες εκπομπών στα ράδια τζιαι στες τηλεοράσεις να αναλύουν για χιλιοστή φορά με την συμμετοχή διάφορων αμπελοφιλόσοφων το γιατί έχουμεν βία τζιαι το πως πρέπει να την αντιμετωπίσουμεν τζιαι πάει τζιαι πάει τζιαι πάει.

Ό,τι τζι’αν αποφασίσουν να κάμουν, εν πρέπει ναν short-term λύση. Το πρόβλημαν εν βρίσκεται ούτε αποκλειστικά μέσα στο γήπεδο, ούτε αποκλειστικά πόξω που το Nuevo Campo. Βρίσκεται έξω,στην κοινωνία. Τζιαι έννεν καθόλου έφκολο να αλλαχτεί. Εν η νοοτροπία μας. Ο νούρος του σιύλλου εν ισιώννει. Τζιαι μπορεί να περάσουν δεκαετίες τζιαι ολόκληρες γενιές για να φέρουμεν τον νουν μας. Δυστυχώς.