Εδώ τζιαι 2 μήνες περίπου, που τον τζιαιρό που απολυθήκαν τζιαι επίσημα οι παλιοί δηλαδή, έρκουνται φουρνιές εφέδρων στο στρατόπεδο για 48ωρη παρουσίαση, για να παίζουν χαρτιά τζιαι τάβλι, για να θωρούν τες μάππες της ημέρας, για να συζητήσουν για πολιτική, ποδόσφαιρο τζιαι οικονομία, για να τζιοιμούνται, για να λείπουν που τα κοπελλούθκια τους, για να χάννουν μεροκάματα, για να τρων άσκοπα τις ώρες τους. Λυπάσαι τους. Αθρωποι με δουλειές, κοπελλούθκια, οικογένεια, υποχρεώσεις, να έρκουνται στη φυλακή για 48 ώρες, χωρίς κανένα λόγο. Ίδιας φύσης σκέψεις κάμνω βλέποντας πάνω σε τι χαραμίζει η κυπριακή δημοκρατία τα 18-19-20χρονα αρσενικά της.
Όπως τζιαι να ‘σιει, οι εφέδροι διούν μιαν άλλη νότα στο στρατόπεδο. Εν οι αθρώποι που εν ένα μέρος τούτου που αποκαλούμε κοινωνία. Της κοινωνίας που εννα μπούμε τζι’εμείς σύντομα. Τούτοι εν οι αθρώποι που αγαπήσαν, εχωρίσαν, εχάσαν δικούς τους, είδαν αδικίες, είδαν αθρωπιά, εμάθαν τους άγραφους νόμους της ζωής, εταξιδέψαν, αγαπήσαν ή αρνήθηκαν εαυτόν, είδαν πώς φκέννει το ψωμί, απολυθήκαν, απογοητευτήκαν τζιαι εχαρήκαν σε ψηλό επίπεδο. Αθρώποι 22χρονοι τζιαι 45ριες, εργαζόμενοι ή άνεργοι, έυποροι ή άποροι, «ώριμοι» τζιαι «ανώριμοι», «πολιτισμένοι» τζιαι «χώρκατοι». Τούτον θωρείς στο στρατό, τον κάθε άθρωπο ναν μια κατηγορία που μόνος του.
Τα χρόνια τζιαι οι εμπειρία ορισμένες φορές διούν σοφία τζιαι κάποιας μορφής ωριμότητα. Τζιαι οι εφέδροι τούτον έχουν: χρόνια τζιαι εμπειρία. Είναι ο καθένας τους ένα δωρεάν βιβλίο, όπως φυσικά τζιαι ο κάθε άθρωπος, το οποίον αννοίει μέσω της ανθρώπινης βιβλιοθήκης, η οποία στην περίπτωσή μου είναι η σκοπιά. Καλούμαστε να περάσουμε 2 ή 4 ώρες της ημέρας, με έναν άνθρωπο που δεν εξαναγνωρίσαμε, έναν άνθρωπο-βιβλίο να μας θκιαβάζει τις ιστορίες του, τες εμπειρίες του τζιαι να μας δια τες συμβουλές του. Με ορισμένους η ώρα στην σκοπιά ήσιεν πολλά λλίες παύσεις. Τις περισσότερες φορές ήταν ενδιαφέρουσα συζήτηση, σε μερικές βαρετός μονόλογος που σου τραβά την ενέργειά σου.
Εθκιέβασα ταξιδιωτικούς οδηγούς.Εφκαλα σκοπιά με εφέδρους που εγυρίσαν σε πολλές χώρες του κόσμου, που τους οποίους αποσπούσα πληροφορίες για την κάθε χώρα, την ίδια στιγμή που το όνειρο μου για να γυρίσω τον κόσμο εφαίνετουν έστω τζιαι λλίο πιο πραγματοποιήσιμο. Άκουσα κάποιον να μου περιγράφει πως επέρασε τη προηγούμενη βδομάδα στην Ταϊλάνδη, άλλον να μου λαλεί πώς έκαμε το γυρο της Ευρώπης με τη μοτόρα όταν ήταν 22 χρονών, άλλον να μου αναλύει τις εμπειρίες που ήσιεν 12 χρόνια στις ΗΠΑ. Τζιαι γω να ακούω με θαυμασμό, ζήλια τζιαι ελπίδα, εντυπωσιασμένος που τες λεπτομέρειες τζιαι το βάθος που είχαν τα βιβλία μπροστά μου. Ζωντανά βιβλία, με ερωτήσεις τζιαι απαντήσεις. Είχαν κοινό σημείο ότι εσταματήσαν τα ταξίδια όταν εκάμαν οικογένεια. Αν και συνηθισμένο, η δημιουργία οικογένειας ομολογουμένως κρύφκει πολλές, μα πάρα πολλές θυσίες. Τζιαι η θυσία του εαυτού μας εν το πιο δύσκολο πράμα να αποδεκτούμε.
Εθκιέβασα μαθήματα ζωής. Αθρώπους που, όπως είπα πριν, απεκτησαν εμπειρία τζιαι ενσωματωθήκαν στην κοινωνία – της οικογένειας, των σχέσεων, των άγραφων κανόνων της. Που μου λεν ότι ο στρατός εν καλός τζιαι βοηθά σε, τζιαι θωρώ τους με το μισό μου, αλλά ταυτόχρονα σκέφτουμαι ότι μέσα που την δικήν τους γωνιάν αντίληψης, έχουν δίκαιο. Που βιώνουν τη φάση της ζωής μετά την απομυθοποίηση, δηλαδή την πραγματική όψη του μύθου που βλέπει ένας έφηβος, τζιαι βρίσκεται στα μέσα του βιβλίου του οποίου την περίληψη θκιεβάζει ένας νέος. Να προσπαθούν να σου πουν αλήθκειες τις οποίες όμως μαθαίνεις μόνο άμα φάεις τον πάτσο της εμπειρίας. Αλήθκειες για τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία – πόση διαφθορά υπάρχει, πόση κακία, πόση εκμετάλλευση, πόση αδικία. Όταν τους θωρείς με ένα ύφος δυσαρεστημένο, προσπαθούν να σου πουν ότι είναι η άσχημη αλήθεια, η οποία πηγάζει μέσα που το γεγονός ότι ο άνθρωπος, είναι ακόμη ένα ζώο, που προσπαθεί να επιβληθεί, να νικήσει, να επιβιώσει, να χρησιμοποιήσει. Τζιαι να σου λαλούν ταυτόχρονα με ένα καθυσηχαστικό τόνο, όμως ότι το να είσαι καλός με τους υπόλοιπους τζιαι με τον εαυτό σου, είναι πολλά πιο ωφέλιμο που το να είναι κάποιος ο άνθρωπος ο οποίος γυρεύκει πάντα ένα μέσο εκμετάλλευσης για να ανεβεί σκαλοπάτια εξουσίας, τζιαι πως η εξουσία τζιαι το χρήμα έννεν τόσο σημαντικά όσο είναι κάποιος ο οποίος προσπαθεί να είναι καλός άθρωπος. Τι εν ο καλός άθρωπος στο τέλος της ημέρας όμως; Ο ηθικός μήπως; Ο καθένας θα σου απαντήσει αυτός που ζει στα μέτρα του εαυτού του. Ο νικητής έννεν με ο καλός με ο κακός, αλλά τζίνος που εννα πετύχει τους στόχους του, χωρίς να μετανιώσει, όποιοι τζιαι ναν τούτοι. Κι είτε ο δρόμος περιέχει αλληλεγγύη ή εκμετάλλευση, βοήθεια ή απραγία, αλτρουισμό ή εγωκεντρικότητα, ο προορισμός εν ο στόχος του καθενού. Το σίγουρο εν ότι ο δρόμος θα εν γεμάτος εμπόδια, σκληρότητα τζιαι απογοήτευση γιατί τούτος εν ο κόσμος που ζούμε. Ετσι εν η φύση του.
Εθκιέβασα βιβλία κωμικά. Πουτζίνα που μπορεί κάποιος να διαβάσει στην τουαλέτα. Με μερικούς το γέλιο εν εσταματούσε. Έχουν τζιαι οι πελλάρες την χάρην τους, χαλαρώνουν. Πελλάρες του στρατού, πελλάρες της εφηβείας τζιαι της νεανικότητας. «Κάμνε πελλάρες ώσπου είσαι μιτσής, γιατί μετά…εν έσιει». Πάντα με όρια υποθέτω. Η ερμηνεία της πελλάρας εν ότι εν έσιει όρια, αλλά υποθέτω ξέρει τζιαι ανακαλύπτει ο καθένας τα όριά του.
Εθκιέβασα βιβλία γνώσεων, συγκεκριμένα με ένα φοιτητή μηχανολογίας, με τον οποίο εσυζητούσαμε η ώρα 3 το πρωί , με αφορμή το ότι που το στρατόπεδο φαίνουνται καθαρά τα αστέρια τζιαι αμυδρά ο γαλαξίας, για αστροφυσική, για τη θεωρία της σχετικότητας, για το φως, για το σύμπαν, τζιαι έκαμεν με να ξανασκεφτώ να σπουδάσω φυσική.
Εθκιέβασα βιβλία όφκερα. Όι εφέδρους που εν είχαν κάτι να μου προσφέρουν – που ούλλους επροσπαθούσα να πιάσω τζίνο το κάτι που εγώ εν ήξερα, τζίνη την κοσμοαντίληψη που εγώ εν αντιλαμβάνουμουν. Βιβλία όφκερα σιωπής. Με κάποιους το μόνο που ανταλλάσαμε ήταν ένα «χαίρετε». Μερικές φορές θέλει ο άθρωπος μοναξιά, της οποίας προσωπικά είμαι λάτρης. Ήσιε φορές που επίεννα στη σκοπιά τζιαι επαρακάλουν να μεν έρτει έφεδρος, για να βυθιστώ στες δικές μου σκέψεις, να κάμω τες δικές μου συζητήσεις, να σκεφτώ, να προβληματιστώ. Κάποιες που τούτες τις φορές ήρταν άτομα που είχαν να πουν πράματα χρυσά.
Έτσι, θωρείς ότι ο κάθε άνθρωπος που γνωρίζεις ξέρει κάτι που ένιξερεις. Ο κάθε «ξένος» εν στ’αλήθκεια πολλά πιο οικίος απ’όσο μπορούμε να φανταστούμε τζιαι είναι ένα σύμπαν που μόνος του. Ένα σύμπαν σκέψεων, απόψεων, συναισθημάτων, γνώσεων, εμπειριών.
Θκυο ώρες με έναν τυχαίο άθρωπο, που εν εξαναείδα τζιαι δεν θα ξαναδώ.
Έναν ανοικτό βιβλίο σε μια βιβλιοθήκη αθρώπων.
Απλώς, άρεσε μου.
Δουκάτον 