Ήταν ένας εξωγήινος τζιαι ήρτεν με το διαστημόπλοιον του στην Κύπρο.
Σαν επετούσεν πάνω που τη Λευκωσία ξαφνικά εχάλασεν η μηχανή του διαστημοπλοίου του τζιαι άρκεψε να κάμνει γυρούς.
Εφάτσισεν πάστην Πέτρα του Ρωμιού, ύστερα εδιάλυσεν τον Απόστολον Αντρέαν, έσυρεν κάτω το κάστρο της Κερύνειας, έκοψεν τες Φινικούδες, ό,τι φανταστείς.
Τελικά το διαστημόπλοιον του έππεσεν στην Πάφο.
Κατεβαίνει ο εξωγήινος, πάει να διασταυρώσει τον δρόμο, περνά ένας Παφίτης με το διπλοκάμπινον του *ΠΠΑΤ*. Εδιάλυσεν τον έκαμεν τον πίττα.
Τον τελευταίο τζιαιρό, αρέσκει μου να παρατηρώ τους αθρώπους, πέρα που τον εαυτό μου. Πώς συμπεριφερούμαστε σε διάφορες καταστάσεις. Ένα πράμα που είδα πάρα πολλά είναι ότι ένας άνθρωπος εξαρτάται πάρα πολλά που τους άλλους ανθρώπους. Όταν ένας άθρωπος κάμει κάτι, πρώτα σκέφτεται πάρα πολλά το πώς (νομίζει ότι) θα αντιδράσουν οι άλλοι, τι θα πουν, τι θα σκεφτούν.
Του αθρώπου εν του αρέσκει ναν μόνος του. Γι’αυτόν τζιαι ο κόσμος ακολουθεί την μόδα, όι μόνον των ρούχων, αλλά ούλλων των πραμάτων που βρίσκονται γυρών του, για να βρίσκεται σε μιαν βολική θέση.
Νομίζω το πώς αντιδρούν οι αθρώποι σε κάτι που γίνεται μόδα εν έτσι:
Πρώτα αρκέφκουν το κάποιοι τολμηροί, που ίσως να μεν τους πειράζει ναν διαφορετικοί που τους άλλους, μετά ακολουθούν λλίοι-λλίοι τζιαι μετά υπάρχει μια έκρηξη προς τα πάνω ώσπου φτάνει σε έναν επίπεδο που έσιει ικανοποιηθεί σημαντικό μέρος της συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας.
Βλέπω παραδείγματα στο σχολείον όπως τα κατεβασμένα παντελόνια για να φαίνουνται τα μποξεράκια τζιαι τα ξιουρισμένα κεφάλια. Η τζιαι όταν μας ρωτά ο καθηγητής «Ποιος εν έκαμεν τα μαθήματά του;». Για λλία δευτερόλεπτα κανένας εν σηκώνει σιέρι. Τελικά θα σηκώσει ένας, ύστερα αλλόνας, ύστερα αλλο 2-3, τζιαι ύστερα οι άλλοι ούλλοι. Αρέσκει του αθρώπου να βρίσκεται σε ένα περιβάλλον που έσιει τζιαι άλλους όμοιούς του, τζιαι άτομα που θα μοιραστεί το φταίξιμο.
Κάτι που με επαραξένεψεν όμως είναι ότι ακόμα τζιαι σε ερωτήσεις που οι απαντήσεις έπρεπε ναν ξεκαθαρισμένες στο μυαλό μας, εσυνέβεννεν το ίδιο σχεδόν πράμα. Όπως στην ερώτηση «Ποιοι είσαστε ρατσιστές;».
Ή τζιαι σε ομιλίες, όταν ο ομιλητής ρωτά το κοινό να κάμει ερωτήσεις. Ένας «τολμηρός» θα σηκώσει πρώτος σιέρι, ύστερα ακόμα ένας, ακόμα ένας, ύστερα ακόμα 2-3 κλπ.
Το ίδιον περίπου πράμα συμβαίνει τζιαι στα μπλογκς. Όπως πριν λλίο τζιαιρό που πολλά μπλογκς αλλάξαμε το σχέδιο-template του μπλογκ μας. Χωρίς κάποιο λόγο. Απλά επειδή εκάμαν το οι άλλοι τζιαι ήβραμεν το καλή ιδέα να το αλλάξουμε τζιαι μεις. Ή τζιαι στα παιχνίθκια που κάμνουμεν π.χ. 5 πράματα που σου αρέσκουν/μισάς.
Υπάρχει ένα σύνδρομο, που λέγεται Bystander effect τζιαι εξηγεί τη αντίδραση του ατόμου σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης(και όχι μόνο), όταν άλλα άτομα είναι παρών. Η αντίδραση του ατόμου είναι αντιστρόφως ανάλογη με τα άτομα που βρίσκονται στη σκηνή, ίσως επειδή το άτομο φοβάται να αντιδράσει στην επίγουσα κατάσταση λόγω της αντίδρασης των άλλων, ή επειδή πιστεύκει ότι κάποιος άλλος θα αντιδράσει στη θέσην του.
Παραδείγματα τούτου του συνδρόμου, υπάρχουν πολλά:
1. Το 1964 η Kitty Genovese εμαχαιρώθηκε που κάποιον κατα συρροήν δολοφόνο. Ο δολοφόνος λέγεται ότι εμαχαίρωσεν την, αλλά έφυε που τη σκηνή μετά που ετράβηξε τα βλέμματα των κατοίκων της περιοχής, τζιαι επέστρεψε 10 λεπτά μετά για να της δώκει το τελειωτικό μαχαίρωμα. Λέγεται ότι 38 άτομα είδαν την σκηνή, αλλά δεν επέμβηκαν, ούτε ετηλεφωνήσαν στην αστυνομία. Αν τζιαι πρόσφατα δημιοσεύματα περιοδικών λαλούν ότι η ιστορία εν έγινεν ακριβώς έτσι, πιστεύκω έτσι περίπτωση είναι πιθανή τζιαι εμπορούσε να συμβεί.
2. Τα Χριστούγεννα του 2010, η Simone Back έγραψε στο facebook «Ήπια όλα τα χάπια μου τζιαι θα είμαι πεθαμένη σύντομα. Bye bye everyone». Πολλοί που τους φίλους της στο facebook εγράψαν της μηνύματα στήριξης, αλλά κανένας δεν ετηλεφώνησεν στην αστυνομία, ούτε επίεν σπίτιν της, αν τζιαι κάποιοι εζούσαν πολλά κοντα στο σπίτιν της.
3. Mια φορά έβλεπα στο Discovery ένα πείραμα στο οποίο κάποιος έβαλε ένα πορτοφόλι με λεφτά σε ένα κεντρικό δρόμο του Λονδίνου, εσχεδίασεν γυρών του έναν κύκλο, τζιαι επι ώρες, ενώ εκατοντάδες ανθρώποι επεράσαν που πάνω του, κανένας εν το έπιασεν.
Παραδείγματα του Bystander effect μπορείτε να δείτε δαμέ τζιαι δαμέ.
Έναν άλλο πείραμα που μου άρεσε πάρα πολλά, είναι το πείραμα συμμόρφωσης του Asch, το οποίο δείχνει πώς ένας άνθρωπος επηρεάζεται που τους άλλους, ακόμα τζιαι σε εξαιρετικά προφανείς περιπτώσεις:
Έναν άλλο πείραμα είναι το Πείραμα Υπακοής του Milgram. Ένιξερω πόσο πολλά σχετίζεται με τούτα που γράφω, αλλά νομίζω παίζει ρόλο. Εξηγά την υποταγή του αθρώπου σε άτομα που έχουν μεγαλύτερην εξουσία που τζίνον, ακόμα τζιαι σε πράματα που το άτομο εν συμφωνεί. π.χ. κάποιοι αστυνομικοί μπορεί να μεν συμφωνούν να δέρνουν κόσμο σε κάποιες διαδηλώσεις, αλλά κάμνουν το επειδή έχουν οδηγίες που μεγαλύτερους σε εξουσία τζιαι εννά έχουν επιπτώσεις αν δεν ακολουθήσουν τις οδηγίες.
Επίσης, κάτι άλλο παρόμοιο που συμβαίνει πάρα πολλά σε θεατρικές παραστάσεις, ομιλίες κλπ είναι με το γέλιο. Τζιαι να μεν θεωρήσει κάποιος κάτι αστείο, γελά επειδή εγελάσαν οι παραπάνω. Ένα που συμβαίνει πάρα πολλά όμως είναι με το χειροκρότημα. Πολλές φορές ενώ ούλλοι θέλουν να χειροκροτήσουν, κανένας δεν χειροκροτά τζιαι μόνο με έναν απλό χειροκρότημα που κάποιον άτομο, θα αρκέψουν τζιαι οι άλλοι ούλλοι.
Το ίδιο τζιαι με τον σταυρό στην εκκλησία. Πιστεύκω ένας μεγάλος αριθμός ατόμων που πάει εκκλησία δεν ξέρει πότε να βάλει τον σταυρόν του τζιαι βάλλουμεν τον μόνον όταν αρκέψουν οι άλλοι(οι γέροι τζιαι οι γιαγιάδες-που θεωρούμεν ότι ξέρουν πότε). Ακόμα τζιαι αν είναι σε λάθος στιγμή, θα τους ακολουθήσουμε επειδή θεωρητικά ξέρουν παραπάνω που μας. Όπως γίνεται τζιαι με τα ΜΜΕ, ο κόσμος πιστεύκει ό,τι λαλούν επειδή οι δημοσιογράφοι έχουν πρόσβαση σε στοιχεία που δεν έσιει ο καθένας, τζιαι φαίνουνται πολλά σοβαρά τζιαι έγκυρα τζίνα που λαλούν.
Έπιασα τζιαι έδωκα κάμποσες ευχές τούντην πρωτοχρονιά. Καλή χρονιά, με υγεία, χαρά, ευτυχία σε όλον τον κόσμο. Τζίνον που δεν εκατάλαβα τζιαι δεν το ήβρα όσο τζιαι αν το συζήτησα τζιαι το έψαξα, είναι γιατί λαλούμε τούντες ευχές. Δεν θα έσιει ούτε απόλυτην υγεία, ούτε απόλυτην χαρά, ούτε απόλυτην ευτυχία στον κόσμο. Τζιαι γνωστούς μας που θα πεθάνουν έσιει, τζιαι νέους που θα πεθάνουν στους δρόμους, τζιαι αρρώστιες, τζιαι πλημμύρες, τζιαι ανεμοστρόβιλους, τζιαι εκρήξεις ηφαιστείων, τζιαι τρομοκρατικές επιθέσεις, τζιαι πολέμους, τζιαι κλειστά αεροδρόμια, τζιαι δολοφονίες, τζιαι τραυματισμούς, τζιαι καφκάες τζιαι χωρισμούς τζιαι ξέρω γω.
Έννεν κακό να βλέπουμεν στα μμάθκια τούτα τα πράματα. Ούλλοι μας ξέρουμεν ότι εννα συμβούν τζιαι το να βλέπουμε φαντάσματα με το να ελπίζουμεν ότι ο νέος γυρός της γης γύρω που τον ήλιο εννά εν καλύτερος, εν βοηθά. Καμιά ευχή τζιαι κανένας θεός εννα αλλάξει τα πράματα. Εν στο σιέρι του αθρώπου. Ούλλους πονεί μας το ότι η Κύπρος εν κατεχόμενη αλλά έσιει 36 χρόνια λαλεί ο κόσμος μακάρι το νέον έτος να φέρει τη λευτερία στην Κύπρο μας. Αλήθκεια πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να καταλάβει ο κόσμος ότι για τούτο, τζιαι για οτιδήποτε, εν κανούν οι ευχές τζιαι οι ελπίδες;
Γιατί το καλό ή το κακό εν θωρούν ούτε χρόνια, ούτε μέρες, ούτε κάτι. Συμβαίνουν όταν συμβαίνουν. Ο χρόνος των 365 ημερών εν απλά μια φανταστική επινόηση του ανθρώπου για να ευκολύνεται, ο οποίος βασίζεται πάνω στον γυρό της γης γύρω που τον ήλιο.
Κάποιοι κάμνουν στόχους. Πιστεύκω στόχους ο άθρωπος πρέπει να κάμνει κάθε μέρα τζιαι να μεν καρτερά να αλλάξει η εφτομάδα, ο μήνας ή ο χρόνος. Έννεν ευκαιρία. Την ευκαιρία έσιει την ο άθρωπος κάθε μέρα. Δεν αλλάσει κάτι επειδή άλλαξεν ο χρόνος. Μόνο στην φαντασίαν μας αλλάσει.
Πολλοί μελαγχολούν στες γιορτές. Ούλλοι προβάλλουν έναν αίσθημα χαράς, ηρεμίας, γαλήνης. Ούλλοι σιέρουνται. Αλήθκεια, εν υπάρχει λόγος που γίνεται τούτο. Εν γίνεται, ούτε έγινε κάτι σημαντικό. Κανένας εν πρέπει να νιώσει καλά. Διαφωνώ που υπάρχουν συγκεκριμένες περιόδοι που σιερούμαστεν, ο κόσμος. Τούτο πρέπει να γίνεται ούλλο το χρόνο. Τούτον ούλλο το παναύρι που γίνεται τζιαι οι οικογενειακές συγκεντρώσεις τζιαι ξέρω γω, αρέσκει μου πάρα πολλά. Εχτός αν το να δουλεύκουμε ούλλο χρόνο για να πληρώνουμε τις τράπεζες εν πιο σημαντικό.
Απλά εν μου κολλά.
In reality, hope is the worst of all evils, because it prolongs man’s torments. (Friedrich Nietzsche)
Δουκάτον 