Αγαπητοί συμπλογκερς θέλω να σας προσκαλέσω στην παρουσίαση του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «Περί ζωής και θανάτου». Στο βιβλίο ασχολούμαι σε γενικά πλαίσια με τα ζητήματα της ζωής τζιαι του θανάτου τζιαι πως αυτά επηρεάζουν όι μόνο τη καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου αλλά τζιαι όλες τις στιγμές που είναι μέρος τούτου που ονομάζουμε ζωή.
Ένιξερω καν αν θα έγραφα το βιβλίο αν δεν είχα το μπλογκ, να εκφράζω τες απόψεις μου, να πειραματίζουμε με τον τρόπο γραψίματος, να έχω τη δυνατότητα να διαβάζω για κάθε λογής άποψη, που την πιο ειρηνική μέχρι την πιο εξτρεμιστική, που την πιο λογική μέχρι την πιο παράλογη. Τες φορές που ήμουν ένα βήμα πριν να το κλείσω επειδή εν έγραφα για καιρό, εσκέφτηκα την παρέα που εδημιούργησα, τους φίλους που έκαμα δαμέσα, είτε τους εγνώρισα προσωπικά είτε όι, κάποια εξαιρετικά άτομα, τζιαι γενικά το μπλογκ εν μια συντροφιά για έναν εσωστρεφή που ο μόνος τρόπος έκφρασης του εν το γράψιμο. Έτσι, ευχαριστώ τον κάθε έναν που σας ξεχωριστά.
Αγαπητοί συμπλογκερς θέλω να σας προσκαλέσω στην παρουσίαση του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «Περί ζωής και θανάτου». Στο βιβλίο ασχολούμαι σε γενικά πλαίσια με τα ζητήματα της ζωής τζιαι του θανάτου τζιαι πως αυτά επηρεάζουν όι μόνο τη καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου αλλά τζιαι όλες τις στιγμές που είναι μέρος τούτου που ονομάζουμε ζωή.
Ένιξερω καν αν θα έγραφα το βιβλίο αν δεν είχα το μπλογκ, να εκφράζω τες απόψεις μου, να πειραματίζουμε με τον τρόπο γραψίματος, να έχω τη δυνατότητα να διαβάζω για κάθε λογής άποψη, που την πιο ειρηνική μέχρι την πιο εξτρεμιστική, που την πιο λογική μέχρι την πιο παράλογη. Τες φορές που ήμουν ένα βήμα πριν να το κλείσω επειδή εν έγραφα για καιρό, εσκέφτηκα την παρέα που εδημιούργησα, τους φίλους που έκαμα δαμέσα, είτε τους εγνώρισα προσωπικά είτε όι, κάποια εξαιρετικά άτομα, τζιαι γενικά το μπλογκ εν μια συντροφιά για έναν εσωστρεφή που ο μόνος τρόπος έκφρασης του εν το γράψιμο. Έτσι, ευχαριστώ τον κάθε έναν που σας ξεχωριστά.
Κλινικά νεκρός ο 34χρονος που πυροβολήθηκε από αστυνομικό
Οι συγγενείς του 34χρονου έχουν δώσει ήδη τη συγκατάθεσή τους για δωρεά των οργάνων του.
Στο επίπεδο της διερεύνησης και σε σύσκεψη στη Νομική Υπηρεσία υπό τον Γενικό Εισαγγελέα, Πέτρο Κληρίδη καθορίστηκαν τα επόμενα βήματα της επιτροπής που διορίστηκε για να εξετάσει κατά πόσο ο αστυνομικός ακολούθησε τις οδηγίες που προβλέπουν οι αστυνομικοί κανονισμοί.
Σύμφωνα με τους κανονισμούς ο αστυνομικός κάνει χρήση του όπλου του όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης και το κακό που θα προκληθεί από τη χρήση όπλου να μην είναι δυσανάλογο από το κακό που θα αποφευχθεί από τη χρήση του.
Σύμφωνα με πληροφορίες τα μέλη της επιτροπής είδαν σήμερα το βίντεο που κατέγραψε το κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης του φούρνου.
Το μεσημέρι ο ποινικός ανακριτής Αθανάσιος Σωκράτους είχε μια πρώτη επαφή με τον αστυνομικό από τον οποίο θα ληφθεί κατάθεση τις επόμενες ημέρες.
Τα μέλη της επιτροπής παρέλαβαν από το Αρχηγείο τα τεκμήρια και αύριο κατά πάσα πιθανότητα θα επισκεφθούν το φούρνο όπου έγινε η αιματηρή απόπειρα ληστείας.
philenews.com
Τωρά νιώθω πιο ελεύθερος και ασφαλής.
Την ίδια ώρα που οι πραγματικοί κλέφτες κυκλοφορούν αναμεσα μας. Πίννουν το αίμα του καθενου μας, τζιαι όι του πάμπλουτου Ζορπά. Τα αποτελέσματα ενός κράτους τιμωρίας τζιαι όχι πρόνοιας. Εγκληματίας γίνεσαι, δε γεννιέσαι, τζιαι οι ανάγκες δημιουργούνται, δεν προυπάρχουν.
Πριν μια βδομάδα έκαμε ποστ ο Ινβίκτους ότι έσκασε το λάστιχο του η ώρα 8 το πρωί σαν επίεννε δουλειά. Υποθέτω επροσπεράσαν τον εκατοντάδες αυτοκίνητα που τη στιγμή που σταμάτησε. Μια που τζίνους η άσπρο και παχύ
Ούλλοι ξέρουμεν τον Ινβίκτους τζιαι είμαι σίουρος ότι αν εβάσταν μιαν ταπέλλα «Είμαι ο Ινβίκτους τζιαι θέλω βοήθεια», όποιος μπλογκερ επερνούσε, θα εσταματούσε να τον βοηθήσει τζιαι να τον γνωρίσει.
Όμως, άραγε, πόσους Ινβίκτους περνούμε που δίπλα τους κάθε μέρα τζιαι εν τους διούμε σημασία; Αναρωτηθήκαμε ποττέ ότι ένας άνθρωπος που εν σταματημένος στο δρόμο, έννεν ένας απλός άβουλο πλάσμα αλλά κρύφκει τζιαι τζίνος τες δικές του γνώσεις, χαρακτήρα, εμπειρίες; Όπως την όρεξη τζιαι το χιούμορ του ινβίκτου, καλή ώρα.
Με πόσους αθρώπους βρισκόμαστε στο ασανσερ τζιαι ξαφνικά το πάτωμα αποκτά ιδιαίτερη σημασία; Ποττέ εν εδιερωτηθήκαμε ποιος εν τζίνος ο άθρωπος, τι εσπούδασε, τι μπορεί να κερδίσουμεν που τζίνον, πού μπορούμε να τον βοηθήσουμε. Φυσικά εν τζι’εννα ανοίξουμε ολόκληρη συζήτηση στα μαξ 15-20 δευτερόλεπτα που είμαστε στο ασανσερ αλλα πιστεύκω οποιαδήποτε κουβέντα εν καλύτερη που το να θωρούμε το πάτωμα.
Πόσους αθρώπους δίπλα που αυτοκίνητα τουμπαρισμένα επροσπεράσαμε τζιαι δεν εσταματήσαμε να ρωτήσουμε αν θέλουν κάποια βοήθεια; Πόσους άπορους αγνοούμε στα φώτα τροχαίας, απλά επειδή είμαστε καχύποπτοι για το αν εν «αληθινοί» άποροι ή όι;
Δημιουργούμε μιαν ασπίδα προστασίας γυρώ μας, φοούμαστε τον κόσμο, το καινόυριο, την ανθρώπινη επαφή. Ίσως εν τζιαι επειδή εν κλειστή η κοινωνία μας, φοούμαστε μεν κριθεί τζίνο που εννα πούμε/κάμουμε. Μια καλή κουβέντα(π.χ. ωραία η φανέλα σου) σε μια κοπέλα στο ασανσερ για παράδειγμα μπορεί να παρθει σαν φλερτ τζιαι όι σαν ένα απλό σχόλιο. Ή όπως γράφει ο Χρίστος Χρίστου στο βιβλίον του για το τρίαθλο, εσταμάτησε να δια συμβουλές τρεξίματος σε κοπέλες, επειδή εθεωρούσαν το σαν φλερτ.
Άρα τζίνο που έχουμε να κάμουμε είναι να φύουμε την ασπίδα προστασίας που μας περιβάλλει, να κινηθούμε ενάντια στον εγωκεντρικό κόσμο τζιαι να ξέρουμεν ότι που τον κάθε άθρωπο έσιει κάτι να μάθουμε. Τζιαι να ελευθερώσουμε τζιαι λλίο τους εαυτούς μας που τούντην ρουτίνα τζιαι τη βιασύνη που μπλοκάρει το νου μας τζιαι κεντράρει τον σε άψυχα πράματα, παρά σε τζίνα που έχουν αξία.
Να γίνει τζιαι το αντίθετο δηλαδή της περίπτωσης του ινβικτου και της άσπρο και παχύ. Αντί να γνωρίζουμε τον άλλο τζιαι μετά να τον προσεγγίζουμε, να τον προσεγγίζουμε με σκοπό να τον γνωρίσουμε.
Εψές, ύστερα που μια κουραστική μέρα θκιεβάσματος, έκατσα στον καναπέ τζιαι για πρώτη φορά μετά που τζιαιρό, είδα τηλεόραση. Τζιαι απλά εθώρουν την, ούτε εσυγκεντρώνουμουν, ούτε άκουα. Απλά εχαλάρωσα. Τζιαι απλά εθύμησεν μου τζίνον που εν θέλω να γίνω ποττέ. Τον απλό υπάλληλο που δουλεύκει όπως το γάρο που το πρωί ως τη νύχτα, έρκεται σπίτι αργά το απόγευμα, τόσο κουρασμένος που δεν έσιει όρεξη να κάμει τίποτε, χαλαρώνει στην τηλεόραση τζιαι τζοιμάται. Τζιαι μετά ξανά π’αρκής. Έγινα ο μεγαλύτερος μου φόβος. Σκλάβος του εαυτού μου.
Θέλω να κάμω σιηλιάες πράματα. Να πάω στη παλιά Λευκωσία να φκάλω φωτογραφίες, να πιάω το ποδήλατο μου τζιαι να πάω στα μονοπάτια της φύσης, να κάτσω να δω ντοκιμαντέρ τζιαι εκπαιδευτικά βίντεο στο ιντερνετ, να παίξω κανένα επιτραπέζιο με τες αρφές μου, να φκω με κανένα φίλο/φίλη, να πάω τρέξιμο, να θκιεβάσω κανένα βιβλίο…
Τζιαι αντί αυτών, κάθουμαι να μάθω πόσους ακριβώς ανθρώπους εσκότωσεν ο Χίτλερ στo Night of the long knives, πότε ακριβώς έγινε, πως αντέδρασε το κάθε κόμμα. Για την κάθε οικονομική θεωρία που εν στέκει. Για κουβέντες που είπαν λέξη προς λέξη διάφοροι φιλόσοφοι της πολιτικής. Για την κάθε μαθηματική εξίσωση που μου τη σύρνουν τζιαμέ χωρίς ποττέ να μου εξηγήσαν γιατί εν έτσι.
Απλά για να τα μάθω πόξω, να τα γράψω πάνω σε μια κόλλα χαρτί, τζιαι μετά να τα ξιάσω.
Τζιαι τούτο επειδή κάποιοι είπαν μου ότι μόνον έτσι εννα πετύχω τους στόχους που έχω στη ζωή μου. Με τούτην παπαγαλίαση.
Αξίζει τελικά να σκοτώννουμαι τωρά για το μέλλον, τζιαι να αφήνω άλλα πιο όμορφα πράματα πίσω; Παίζει πολύ ρόλο το τι θα κάμνω σε 10, 20 ή 30 χρόνια, που το αν κάτσω τωρά, τούτον μήνα του 2013 να θκιεβάσω για τες τελευταίες μου σχολικές εξετάσεις; Ενιξερω.
Αλλά γιατί η ευτυχία να θεωρείται το να έσιει κάποιος μια καλή δουλειά, να σκοτώννεται για ένα μισθό, τζιαι να γίνει σκλάβος της ρουτίνας; Τούτο θεωρείται επιτυχία που την κοινωνία. Γιατί ευτυχία να μεν ένει να γυρίσω τον κόσμο ούλλο, να γνωρίσω εκατοντάδες αθρώπους τζιαι να αποκτήσω γνώσεις μέσα που εμπειρία; Είμαι σίουρος ότι η μεγάλη πλειοψηφία που εσάς που θκιεβάζετε, όταν ήσασταν μιτσιοί ελέετε ότι «θέλω να γυρίσω τον κόσμον ούλλο.». Πού χάννεται τούτη η επιθυμία, πού σκοντάφτει, τζιαι το πιο σημαντικό, γιατί;
Λαλώ του εαυτού μου «άτε 1μιση μήνας έμεινε, έννεν τζιαιρός για πειραματισμούς, κάμε ό,τι σου είπαν, θκιέβαζε δηλαδή, τζιαι στο μέλλον εννα αλλάξεις, εννα καμεις τζίνα που θέλεις.» Εννα τα κάμω όμως; Οξα εννα είμαι πάντα με την ελπίδα ότι «καποτε τα πράματα εννα αλλάξουν».
Η πιο πάνω φωτογραφία είναι που τες διαδηλώσεις που ακολούθησαν μετά τη συνεδρία του Eurogroup στην οποία επροτάθηκε κούρεμα σε όλες τις καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες.
Όταν τότε ερώτησα τον ΑΣΤ, τον μοναδικό ίσως ρόμποκοπ της μπλογκόσφαιρας Γιατί στέκονται μπροστά από τη βουλή, πήρα την απάντηση «Για τάξη και ασφάλεια».
Άραγε πόσον αξίζει τούτη η τάξη και η ασφάλεια; Ποιον ή ποιους εξυπηρετεί; Λύνει τα προβλήματα μας;
Ας πάρουμε τα δεδομένα, έχουμεν έναν λαό που δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει. Τζιαι τούτο λόγω δικών του λαθών. Λαθών του αππόματος, τον καιρό της ανάπτυξης. Να πιάσουμε τζιαι ακριβό αυτοκίνητο τζιαι δεύτερο σπίτι 150 χιλιόμετρα μακριά που το πρώτο μας σπίτι τζιαι ταξιδακια του σαββατοκυριακου στην Αθήνα τζιαι τσάντες μάρκας. Η λιτότητα έννεν καθόλου κακό πράμα. Άμα γίνεται που το άτομο όμως, ηθελημένα τζιαι πάνω στα δεδομένα του. Κάποιος που τόσο καιρό εζούσε λιτά και απλά, τωρά εν έσιει τίποτε να φοάται. Οι υπόλοιποι όμως οι πλούσιοι τρομάζουν μπροστά στη λέξη «λιτότητα». Τζιαι επίσης λάθος επιλογές πολιτικών, που λανθασμένα σκεπτόμενους πολίτες.
Υποθέτω εν αρκετά τρομερό να μεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Να μεν μπορείς να κάμνεις όνειρα. Ο Φρανκλ ασχολήθηκε με τούντο αίσθημα όταν εζούσε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί. Οι αθρώποι εμπαίναν μέσα τζιαι εν ήξεραν ούτε πότε, ούτε αν θα φκουν. Τούτη η αβεβαιότητα είπεν ότι πολλές φορές εν θανάσιμη, όταν επαρατήρησεν ότι οι παραπάνω απρόσμενοι θανάτοι εσυμβαίναν την περίοδο της πρωτοχρονιάς. Οι αθρώποι θωρούμε το τέλος κάποιου χρόνου σαν να τζιαι φκένουμε που ένα τούνελ τζιαι μπαίνουμε σε άλλο, τον νέο χρόνο. Για τα άτομα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τούτο το αίσθημα εν ήταν αληθινό, ο φόβος του θανάτου, η πείνα τζιαι η εξαθλίωση ήταν ακόμα μπροστά τους, είτε άλλασσεν ο χρόνος είτε όι.
Αφού μιλούμε για τους Ναζί, να πούμεν ότι τζιαι ο ίδιος ο Χίτλερ ήθελε τάξη και ασφάλεια. Φυσικά, ας σκοτώσουμε ούλλους τους κομμουνιστές, τους γκει, τους εβραίους. Διατηρούμε τη τάξη της αριας φυλης και του αίματός μας, τζιαι αφού λείπουν οι «εχθροί» μας, νιώθουμε ασφαλείς. Τι ωραία τι καλά. Τζιαι για τη Βόρεια Κορέα. Τι πειθαρχημένος λαός, ούτε να διανοηθεί να πάει ενάντια στην κυβέρνηση του, όλα κυλούν ρολόι στην καθημερινότητα του λαού τους. Όλα στο όνομα τούντων λέξεων. Τάξη και ασφάλεια.
Προκαλώ σε ρε ΑΣΤ. Σοβαρομιλώ. Την επόμενη φορά που θα έσιει διαδήλωση να πάεις να σταθείς ομπρος που ένα που τούντους αθρώπους τζιαι να τους πεις: «Εν πειράζει μάνα μου μεν ανησυχείς. Εγώ είμαι δαμέ. Έσιει τάξη τζιαι ασφάλεια.»
Μωρά έσιεις; Εν το νομίζω.
Τάξη και ασφάλεια ποιων ρε; Των βολεμένων γραβατομένων με τις ακριβές λιμουζίνες και των φίλων τους; Φυσικά. Τούτοι εν οι σημαντικοί ρε φίλε.
Έπιαν μας τωρά η έννοια για το κοπελλούι που ένιξέρει αν θα παει να σπουδάσει;
Για τη γριά που εννα την αφήκουν να πεινάσει όταν της κόψουν τη σύνταξη;
Για την οικογένεια που εννα της πιαν το σπίτι επειδή εν έσιει να πληρώνει δόσεις;
Για τον οικογενειάρχη που εννα τον απολύσουν τζιαι εν θα έσιει λεφτά να συντηρεί την οικογένειαν του;
Για τον νέο που εννα τελιώσει σπουδές τζιαι εν θα έβρει δουλειά;
Να είσαι σίγουρος ότι ο απλός πολίτης ούτε τάξη, νιώθει ούτε ασφάλεια.
Κόφτει μας; Φυσικά όχι! Το πιο σημαντικό είναι η τάξη και η ασφάλεια.
Γι’αυτό εθκιώξαν τη Χαρίτα Μάντολες όταν εμπήκε μέσα στη βουλή βαστόντας ένα μικρό πανό. Τρομοκράτης η γεναίκα.
Γι’αυτόν εζήτησε ο Ομήρου να απομακρυνθούν οι πολίτες επειδή εκάμναν φασαρία. Στα παπάρια μας ρε πελλέ τι λαλούν οι πολίτες. Ποιος τους χέζει ασπούμε.
Γι’αυτόν άν κάποιος πολίτης μπροστά στην οργήν του επροσπαθούσε να μπει μέσα στη βουλή, θα εσυλλαμβάνετουν που τους πάνοπλους ρομποκοπ.
Τάξη και ασφάλεια. Οι πολίτες είναι κακοί. Τέττε.
Ο φόβος των κυβερνήσεων για τους πολίτες είναι τεράστιος. Αλλιώς δε θα είχε τα όργανα βίας και καταστολής, να την προστατεύσουν. (εκείνη αντί τους πολίτες). Που δέρνουν φοιτητές επειδή (νομίζουν) έχουν την εξουσία, που σπαταλούν δακρυγόνα πάνω σε παπάες τζιαι μωρά επειδή 50 μαλάκες δημιουργούν προβλήματα(στο πρόσφατο ΑΠΟΕΛ-ΑΕΚ), που συνεχίζουν να λειτουργούν το λανθασμένο σύστημα της φυλάκισης, που καταγγέλουν απλούς πολίτες στους δρόμους αλλά όχι επίδοξους ραλλίστες…
Μόλις ετέλιωσα το σχολείο. Ένιξερω αν θα έχω τα λεφτά να σπουδάσω τζιαμέ που θέλω, αν θα έβρω δουλειά όταν έρτω πίσω, τζιαι αν αναγκαστώ να αφήκω την οικογένεια μου που με εμεγάλωσε για να ζήσω. Τζιαι έσιει άλλους που εν σε πολλά σιηρότερη κατάσταση, όπως είπα πιο πάνω. Άθρωποι που εκάμαν την ζωήν τους, έχουν δάνεια τζιαι υποχρεώσεις τζιαι τωρά γκρεμίζουνται ούλλα.
Τζιαι έσιεις τα μούτρα ρε να μου μιλάς για «τάξη τζιαι ασφάλεια» όταν φωνάζω για το μέλλον τζιαι τη ζωή των συνανθρώπων μου; Αν ήμουν ετοιμοθάνατος άστεγος τζιαι εφώναζα Θέλω φαί ήταν να ρτεις με μια τέλλα να με φιμώσεις τζιαι να μου πεις «σκάσε, διαταράσσεις την κοινή ησυχία». Εν αντρέπεσαι ρε;
ΥΓ: Όταν 2 ρόμποκοπ στην παλια λευκωσία είχαν δώσει κλήση στους monsieur doumani με την κατηγορία της επαιτείας, είχες πει «Ας μεν εβάλλαν το καπελο μπροστά τους για λεφτά». (Στο περιστατικό ο κόσμος αν έθελε έβαλλε λεφτά. Εν τον εκλέφκαν. Άμαν τον κλέφκουν όμως κανονικότατα με «κούρεμα» είσαι μπροστά που τους κουρείς τζιαι προστατεύκεις τους. Υποκριτή ε υποκριτή.)
Ας δούμε τι συμβαίνει σε άλλες χώρες όταν μουσικοί «βάλλουν καπέλο μπροστά τους για λεφτά»: (εκτος που τα τεράστια πάρτυ που στήνουνται στις πλατείες που τους μουσικούς του δρόμου)
Αν ήταν στην Κύπρο, ήταν να έρκουνταν οι ρόμποκοπ πριν καν προλάβει το κοριτσάκι να βάλει το νόμισμα. Το κοριτσάκι δηλαδή εν χούλιγκαν τζιαι οι καταξιωμένοι μουσικοί εν εγκληματίες που πρέπει να μπουν φυλακή.
Δουκάτον 