Στο Δωμάτιο

Άνοιξεν την πόρτα του δωματίου τζι’εμπήκε μέσα, κρατώντας τον πρωινόν του καφέ. Έβαλεν το σιέριν του μέσα τζι’άναψεν το φως, αφήνοντας μερικές δακτυλιές πάνω στον τοίχο. Έμεινε για λλίο στην πόρτα να θωρεί τα μηχανήματα. Ήταν κάτι που έκαμνε κάθε πρωί. Αναρωθκιέτουν τι μπορεί να εκάμναν ούλλη νύχτα όσον τζίνος έλειπεν, μετά που τα έβαλλε στο αυτόματο. Μάλλον τίποτε, τζι’όμως ήταν μια ενδιαφέρουσα σκέψη. Μπορεί με το τελευταίο κλείσιμο της πόρτας το βράδυ τα μηχανήματα να εζωντανεύκαν τζιαι να εφκάλλαν φωνές διαφορετικές που τζίνες που ήταν συνηθισμένος να τα διατάσσει. Ίσως να ετοιμάζαν τζιαι κάποιαν απεργία σιωπής, κάτι που θα του εκατέστρεφε την δουλειάν του, αν τζιαι ήταν σίουρος πως τα εμεταχειρίζετουν καλά. Ο υπολογιστής ίσως να έβαζε στη λίστα τα ‘απαγορευμένα’ έτσι για δικόν του κέφι. Έτσι τζι’αλλιώς τα μηχανήματα εμπορούσαν να λειτουργούν σε άλλες συχνότητες για να μεν ενοχλούν με τα ‘απαγορευμένα’.

Χαμένος μέστες σκέψεις του, όπως ήταν σχεδόν κάθε πρωί, επροσγειώθηκεν ανώμαλα στην πραγματικότητα τζι’έβαλεν αμέσως το κεντρικό μηχάνημα στο manual. Οι αθρώποι έξω επεριμέναν τον ν’αρκέψει την δουλειάν του. Επεριμέναν τον να τους ανακοινώσει αν η μέρα ήταν καλή ή όι τζι’αν τα νέα ήταν ωραία ή άσχημα, για να ξέρουν τι να νιώσουν πρωί-πρωί. Δωμάτιο Ελέγχου Συναισθημάτων. Έτσι αποκαλούσεν τον χώρον του. Ένιωθεν πραγματικά σαν μικρός θεός. Σαν να εστέκετουν σε μιαν πλατφόρμα στο διάστημα, δίνοντας την ευκαιρία σε ούλλη την ανθρωπότητα να τον ακούσει. Με μιαν όμως διαφορά: εν τους έβλεπε τζι’εν τον έβλεπαν. Ακόμα τζιαι το μικρόν παράθυρο στο Δωμάτιο ήταν πάντα κλειστό, μην τύχει τζιαι κάποιος αντικρίσει το πρόσωπόν του.

Που την καρέκλαν του γραφείου του έκαμνεν τις στιγμές των ανθρώπων δικές του. Όσον τζιαι όσοι τον άκουαν, οι νους τους ήταν στα σιέρκα του. Έλεγχεν την μνήμην τους τζιαι τα συναισθήματά τους. Εμπορούσε να αγγίξει τις σκέψεις τους, να τους μεταφέρει στο παρελθόν ή στο μέλλον, να τους κάμει να κλάψουν ή να γελάσουν, να τους δώκει ελπίδα. Έκαμνεν τους ν’αγαπούν, να ελπίζουν, να θυμώνουν. Τζιαι τούτα ούλλα με την άδειάν τους. Εμιλούσεν σε ούλλους τζιαι ταυτόχρονα στον καθένα ξεχωριστά.

Μ’έναν απλό πάτημα κουμπιών στο Δωμάτιο, ήσιεν τον έλεγχο των συναισθημάτων σιηλιάων αθρώπων. Ελάχιστοι τον ήξεραν τζιαι κανέναν τους δεν ήξερε. Δεν ήταν δικτάτορας, ούτε σαδιστής.

Ήταν απλώς ένας μοναχικός ραδιοφωνικός παραγωγός.