Κάποτε χρειάζεται να ανοίξει και στην Κύπρο τούτη η συζήτηση.
Ιερείς, μοναχοί, και άλλοι “άνθρωποι της Εκκλησίας” κλείνονται μόνοι τους σε δωμάτια με παιδιά και εφήβους, για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, με αφορμή τη “διενέργεια εξομολόγησης”.
Τους δίνεται τότε το ελεύθερο να ρωτούν και να συμβουλεύουν παιδιά σε θέματα πέραν των αρμοδιοτήτων και γνώσεών τους, ακόμη και πάνω στα πιο προσωπικά, να τα γεμίζουν ενοχές για φυσιολογικές πράξεις και επιθυμίες, να ρωτούν σεξουαλικού περιεχομένου ερωτήσεις και να τα αγκαλιάζουν και να τα αγγίζουν χωρίς τη σύνεσή τους.
Το να κλείνεται κάποιος ενήλικας μόνος του με κάποιο παιδί σε ένα δωμάτιο θα ήταν, υπό οποιοδήποτε άλλο πλαίσιο ή περιστάσεις, παράλογο, καταδικαστέο, και ίσως παράνομο, όμως είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό στην κοινωνία μας, όπου η εξομολόγηση ενθαρρύνεται από πολύ μικρή ηλικία, ακόμη και στο σχολικό περιβάλλον.
Κατά κανόναν, δεν επιτρέπεται σε κανέναν να μιλήσει για το τι ειπώθηκε ή συνέβη στην εξομολόγηση, ούτε φυσικά επιτρέπεται σε κανέναν να ρωτήσει.
Είναι, άλλωστε, “μυστήριο”.
